Ακούστε το podcast
Τι θα συζητήσουμε
Είναι σχεδόν βέβαιο πως είτε έχετε απλά ακούσει, είτε γνωρίζετε σε βάθος, πως το ανθρώπινο σώμα ανάμεσα από τις αναρίθμητες λειτουργίες του και πολύπλοκους μηχανισμούς, έχει εκτός των άλλων και την ικανότητα να μας ειδοποιεί κυρίως μέσω των αισθήσεων για διάφορες δυσλειτουργίες του ή για συγκεκριμένες ανάγκες του.
Για παράδειγμα υπάρχει ένα πρόβλημα στο στομάχι μας, ξεκινάει να ενοχλεί, εμείς αντιλαμβανόμαστε ότι πιθανόν υπάρχει πρόβλημα, επισκεπτόμαστε το γιατρό. Όταν υπάρχει ανάγκη στον οργανισμό για ενέργεια ή θρεπτικά συστατικά, η αίσθηση της πείνας κάνει την εμφάνισή της, εμείς καταναλώνουμε τροφή, το σώμα ανακτά ότι χρειάζεται για την καλή λειτουργία και υγεία του οργανισμού.
Στο παράδειγμα όμως της κατανάλωσης φαγητού, τρώμε πάντα όταν υπάρχει ανάγκη σε επίπεδο οργανισμού; Η απάντηση είναι όχι! Οι άνθρωποι καταναλώνουν φαγητό κατά τη διάρκεια της μέρας και για άλλους λόγους πλην της πείνας! Αυτό το φαινόμενο ονομάζεται συναισθηματικό φαγητό, συμβαίνει σχεδόν σε όλους μας ανά περιόδους, και αποτελεί ένα πολύ βασικό εμπόδιο στην προσπάθεια μας να διαμορφώσουμε και να διατηρήσουμε υγιεινές διατροφικές συνήθειες, καλά επίπεδα βάρους και γενικότερα ένα υγιεινό τρόπο ζωής.
Θέλοντας να ορίσουμε το συναισθηματικό φαγητό θα μπορούσαμε να πούμε πως ουσιαστικά αποτελεί την ανάγκη εκτόνωσης μια ψυχολογικής κατάστασης (θετικής ή αρνητικής) ή οποία εκδηλώνεται με την ανάγκη να καταναλώσουμε φαγητό, χωρίς να υπάρχει όμως η αίσθηση της πείνας.
Στο σημερινό επεισόδιο με καλεσμένη τη Ψυχολόγο – Κλινική Νευροψυχολόγο κα Στέλλα Καρατζόγλου, θα συζητήσουμε τους λόγους για τους οποίους οδηγούμαστε στην κατανάλωση φαγητού ως μορφή εκτόνωσης καθώς και τρόπους με τους οποίους μπορούμε να περιορίσουμε το φαινόμενο.
Απομαγνητοφώνηση
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Θα σας καλωσορίσουμε σε ένα ακόμα podcast επεισόδιο της LearnHealth. Είμαι ο Διονύσης Φιλιππόπουλος, συνιδρυτής και project manager της LearnHealth και απόψε μαζί μας θα έχουμε την κυρία Στέλλα Καρατζόγλου με την ειδικότητα της Κλινικής Νευροψυχολόγου και θα συζητήσουμε για το συναισθηματικό φαγητό. Καλησπέρα κυρία Καρατζόγλου.
Στέλλα Καρατζόγλου:
Καλησπέρα σας.
Χαίρομαι πάρα πολύ που είμαι σήμερα εδώ μαζί σας για να συζητήσουμε γι αυτό το ζήτημα που απασχολεί πολύ κόσμο και τους νέους και τους μεγαλύτερους. Είναι χαρά μου λοιπόν.
Εισαγωγή
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Ωραία, πριν ξεκινήσουμε τη συζήτησή μας, όπως κάνουμε κάθε φορά, θα ήθελα να μας πείτε δυο λόγια για εσάς, για να σας γνωρίσει το κοινό για όσους δεν σας γνωρίζουν από τα προηγούμενα podcast και τα webinars που έχουμε κάνει.
Στέλλα Καρατζόγλου:
Ευχαρίστως!
Ονομάζομαι Καρατζόγλου Στέλλα, είμαι ψυχολόγος, απόφοιτη του Πανεπιστημίου Αθηνών και έχω εκπαιδευτεί στη Γνωσιακή Συμπεριφοριστική Ψυχοθεραπεία Ενηλίκων και Ανηλίκων. Έχω ολοκληρώσει τις μεταπτυχιακές μου σπουδές στον τομέα της Κλινικής και Γνωστικής Νευροψυχολογίας και έκτοτε εκπαιδεύομαι, παρακολουθώ σεμινάρια και κάνω ομιλίες και συζητώ για ζητήματα γύρω από την ψυχική υγεία, για να βοηθήσουμε έτσι τους νέους και τους μεγαλύτερους να απαλλαχθούν από όποια συμπτώματα ψυχοπαθολογίας μπορεί να αντιμετωπίζουν.
Τι είναι το συναισθηματικό φαγητό
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Πριν ξεκινήσουμε λοιπόν τη σημερινή συζήτηση κα Καρατζόγλου, θα ήθελα να πάμε στον ορισμό, δηλαδή ουσιαστικά τι σημαίνει συναισθηματικό φαγητό και γιατί μας απασχολεί.
Στέλλα Καρατζόγλου:
Μιλάμε λοιπόν για συναισθηματικό φαγητό όταν επιλέγουμε το φαγητό, την τροφή ως έναν τρόπο να διαχειριστούμε ένα συναίσθημα. Τις περισσότερες φορές απαντιόνται αρνητικά συναισθήματα αυτά τα οποία χρειάζεται να διαχειριστούμε και τότε μπαίνουμε στη διαδικασία να καταναλώσουμε φαγητό.
Από τις διατροφικές διαταραχές το συναισθηματικό φαγητό απαντιέται πιο συχνά στην ψυχογενή βουλιμία και στη διαταραχή επεισοδιακής υπερφαγίας. Τότε είναι που θα προσφύγουμε στο φαγητό ως μια λύση, ως μια συμπεριφορική λύση για να απαλλαχθούμε, για να προσπαθήσουμε να διαχειριστούμε ένα δύσκολο συναίσθημα.
Μιλώντας για δύσκολα συναισθήματα μέσω του φαγητού. Συχνότερα οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν είτε τη λύπη, είτε το άγχος, είτε το στρες, την έντονη στεναχώρια, ακόμα και το θυμό. Πολλές φορές δηλαδή μιλάμε για συναισθηματικό φαγητό όταν κάποιος άνθρωπος ο οποίος είναι θυμωμένος, εξαιρετικά νευριασμένος, θα φάει κάτι σε μια προσπάθεια να επαναφέρει τον εαυτό του στο φυσιολογικό συναισθηματικό επίπεδο, στη φυσιολογική συναισθηματική του κατάσταση.
Τι προβλήματα δημιουργεί σε βάθος χρόνου
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Ωραία. Αυτό λοιπόν το συναισθηματικό φαγητό, δηλαδή ουσιαστικά η κατανάλωση γευμάτων κάτω από ψυχολογικές πιέσεις απ’ ότι κατάλαβα. Τι προβλήματα μας δημιουργεί αυτό, δηλαδή ουσιαστικά και γιατί να ασχοληθούμε με αυτό;
Στέλλα Καρατζόγλου:
Πολύ ωραία! Είναι κατανοητό πως το φαγητό είναι το καύσιμο, η ενέργεια του οργανισμού μας και έχει έναν ρόλο πολύ συγκεκριμένο στη ζωή μας. Καλύπτει τη βιολογική ανάγκη της πείνας, μας δίνει ενέργεια, μας τρέφει και μας στηρίζει για τις υπόλοιπες δραστηριότητές μας.
Όταν έρχεται και συνδέεται με το συναίσθημα, πόσο μάλλον με ένα αρνητικό συναίσθημα το οποίο γίνεται συμπεριφορά αποφυγής, δηλαδή μέσω του φαγητού προσπαθούμε να διαχειριστούμε αυτή τη συναισθηματική κατάσταση, έχουμε αποδώσει έναν επιπλέον ρόλο στο φαγητό, επομένως ερχόμαστε και αντί να δίνουμε βάση στην καθαρή σημασία του φαγητού, επενδύουμε τις ελπίδες μας και σε κάτι άλλο πάνω στο φαγητό.
Περιμένουμε δηλαδή από το φαγητό ότι θα μας δώσει αυτή τη μαγική λύση που λέμε πολλές φορές, ότι θα φέρει ένα αποτέλεσμα στη συμπεριφορά μας διαφορετικό από αυτό για το οποίο είναι δεδομένο ότι προσφέρει τη βοήθειά του το φαγητό.
Ευελπιστούμε λοιπόν ότι μέσω αυτής της συμπεριφοράς θα αισθανθούμε καλύτερα. Εκεί αρχίζουν και δημιουργούνται διάφορες προβληματικές συνήθειες, διάφορες συνθήκες μέσα στις οποίες χτίζουμε εμείς προσαρμοστικά μοτίβα που σε δεύτερο χρόνο έρχονται και βλάπτουν αφενός τη διάθεση μας και αφετέρου τη συνολική σωματική μας υγεία.
Το συναισθηματικό φαγητό ως μέσο ανακούφισης σε ψυχολογική πίεση
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Παρόλα αυτά, μου γεννήθηκε ακόμα ένα ερώτημα τώρα, εκτός αυτό που έχω γράψει για να σας ρωτήσω. Τι γίνεται όμως στην περίπτωση… Μάλλον να την κάνω αλλιώς την ερώτηση! Υπάρχει περίπτωση που όντως η κατανάλωση ενός σνακ, συνήθως μια σοκολάτας σε μια πίεση ψυχολογική όντως να βοηθάει όμως;
Στέλλα Καρατζόγλου:
Πολύ ωραία. Ναι, υπάρχει αυτή η δυνατότητα, υπάρχουν αυτές οι περιπτώσεις. Άλλωστε ξέρουμε πως κάποια τρόφιμα περιέχουν συγκεκριμένα συστατικά που μπορούν να πυροδοτήσουν ορμόνες, να πυροδοτήσουν νευροδιαβιβαστές που επηρεάζουν τη διάθεσή μας. Για παράδειγμα, η σοκολάτα, όπως αναφέρετε, μπουστάρει, ενισχύει, όπως λέμε τη σεροτονίνη και παροδικά μπορεί να μας κάνει να αισθανθούμε λίγο πιο υγιείς, λίγο πιο… μια μεγαλύτερη ευεξία, να αισθανθούμε παροδικά. Πιο χαρούμενοι. Ωστόσο μένω στον ορισμό. Παροδικά!
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Θα σας διακόψω και θα κάνω μια ερώτηση στην ερώτηση που έκανα προηγουμένως. Παροδικά οκ, αυτό είναι κατανοητό. Βασιζόμενοι όμως πάντοτε, τουλάχιστον στη λογική του μέτρον άριστον. Αν αυτό λοιπόν συμβαίνει εν γνώσει μας ότι δεν είναι κάτι το οποίο θα μας λύσει, προφανώς το πρόβλημα, θα μας διευκολύνει εκείνη τη στιγμή και αυτό δεν γίνει συνήθεια. Είναι εξίσου προβληματικό;
Στέλλα Καρατζόγλου:
Αν κάτι δεν γίνει συνήθεια δεν καταλαβαίνω τον λόγο για τον οποίο αξίζει να χαρακτηριστεί προβληματικό, συν το ότι οφείλουμε πάντα να εξετάζουμε τις συνέπειες μιας συμπεριφοράς. Η περιστασιακή ρύθμιση, συναισθηματική μέσω του φαγητού, μπορεί να έχει και κάποια οφέλη.
Το μακροχρόνιο κόστος, πέραν από την επίπτωση που μπορεί να έχει στην υγεία, είναι και σε επίπεδο συμπεριφοράς. Αναλογιστείτε για παράδειγμα έναν νέο άνθρωπο, έναν έφηβο, ο οποίος κάθε φορά που αισθάνεται πεσμένος συναισθηματικά, καταφεύγει σε αυτόν τον μηχανισμό συμπεριφοράς.
Το να τρώει λίγη σοκολάτα, για παράδειγμα, όσο λίγη και να είναι, μαθαίνει σ ένα δυσπροσαρμοστικό μοτίβο. Μαθαίνει αυτός ο νέος άνθρωπος σταδιακά να αγνοεί το συναίσθημά του, να το καταπιέζει, να το κρύβει και να βάζει λίγη σοκολάτα από πάνω για να το διαχειριστεί.
Και επειδή ο οργανισμός μας είναι αχόρταγος, επιτρέψτε μου να πω, δεν του αρέσει η συνήθεια, τις πρώτες πέντε δέκα φορές αυτό θα λειτουργήσει, αλλά μακροπρόθεσμα δεν θα είναι τόσο αποτελεσματικό.
Επομένως, χρειάζεται να αντιμετωπίζουμε το συναίσθημα και όχι με πρόχειρο τρόπο να το καλύπτουμε. Ναι, και αυτό θα είναι χρήσιμο. Θα συμβεί και αυτό. Και εννοείται έχει οφέλη, αλλά σε βάθος χρόνου, πέρα από την υγεία, μαθαίνουμε και κάτι σε επίπεδο συμπεριφοράς που ίσως να μην ωφελεί και τόσο.
Πως συνδέεται το συναισθηματικό φαγητό με την ψυχοπαθολογεία
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Ωραία, με καλύψατε απόλυτα. Θα περάσω λοιπόν στην επόμενη ερώτηση, η οποία είναι το πώς συνδέεται το συναισθηματικό φαγητό με την ψυχοπαθολογία και με την ψυχική ασθένεια.
Στέλλα Καρατζόγλου:
Πολύ ωραία. Πηγαίνοντας λοιπόν ένα βήμα παραπέρα στη συζήτησή μας, να πούμε ότι οι άνθρωποι οι οποίοι κάνουν καθημερινά συναισθηματικό φαγητό απορυθμίζουν τις σχέσεις τους με μια ισορροπημένη διατροφή.
Τι εννοούμε; Όπως είπαμε και πριν, το φαγητό είναι το καύσιμο του οργανισμού. Είναι αυτό στο οποίο θα απευθυνθούμε για να μας θρέψει, για να μας δώσει την ενέργεια να συνεχίσουμε. Κάνοντας συναισθηματικό φαγητό χάνουμε αυτή την υγιή σχέση, αυτή τη δυνατότητα και μπαίνουμε σε παθολογικούς κύκλους.
Πλέον το φαγητό είναι μια συντροφιά, είναι μια παρέα και καλύπτει άλλες συναισθηματικές και ψυχολογικές μας ανάγκες πέρα από τη βασική, την πρωταρχική για την οποία σχεδιάστηκε. Επομένως, μαθαίνουμε κάτι το οποίο χρειάζεται ο οργανισμός μας να του το δίνουμε υπό προϋποθέσεις.
Μαθαίνουμε να τρεφόμαστε όταν δεν είναι χρήσιμο, επομένως παίρνουμε περισσότερη ενέργεια, περισσότερο βάρος, περισσότερες θερμίδες από όσες χρειαζόμαστε και μαθαίνουμε και να διαχειριζόμαστε το συναίσθημά μας αποκλειστικά, ενδεχομένως μέσα από το φαγητό.
Επομένως, αυτό έρχεται και διαταράσσει σε βάθος χρόνου και την εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας και την αυτοεκτίμησή μας αλλά και τις κοινωνικές μας σχέσεις. Άρα, πολύ συχνά οδηγούμαστε σε μια διαταραχή πρόσληψης τροφής, η οποία με τα χαρακτηριστικά της έρχεται και διαταράσσει την καθημερινή μας συμπεριφορά, τόσο σε προσωπικό επίπεδο όσο και κοινωνικό.
Επίσης, η επαγγελματική ζωή ενός ατόμου με διαταραχή πρόσληψης τροφής μπορεί να παρουσιάσει ελλείμματα, γιατί το φαγητό είναι πλέον κάτι επιπλέον για εκείνον από αυτό που είναι για τους υπόλοιπους ανθρώπους. Επομένως, απασχολεί και προβληματίζει.
Σε ποιες ηλικιακές ομάδες συναντάμε το συναισθηματικό φαγητό
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Κύρια Καρατζόγλου, το φαινόμενο του συναισθηματικού φαγητού επηρεάζει τους ενήλικες όπως προαναφέραμε. Επηρεάζει και τους ανήλικους;
Στέλλα Καρατζόγλου:
Βεβαίως επηρεάζει και τους νεότερους ενήλικες και τα παιδιά και τους εφήβους. Οπως γνωρίζουμε, η διατροφή, το φαγητό είναι ο τρόπος που τα παιδιά μαθαίνουν κάποια σημαντικά μηνύματα, κοινωνικοποιούνται μέσω του φαγητού, ανατρέφονται μέσω της διατροφής και παίρνουν την προσοχή από τους φροντιστές μέσω του φαγητού.
Επομένως, βλέπουμε πως το φαγητό ακόμη από τα πρώτα έτη της ζωής αποκτά και άλλες αποχρώσεις πέραν από το κομμάτι της επιβίωσης. Είναι κοινωνικά ένα φορτισμένο φαινόμενο η διατροφή. Επομένως, το να αποσυνδέσουμε τα υπόλοιπα συναισθήματα από το φαγητό είναι μία πρόκληση που πολλές φορές απαντιέται και στους νέους.
Και σ αυτή τη συζήτηση θέλω να προσθέσω και το κομμάτι του marketing, γιατί πολλές φορές οι νεότεροι έφηβοι και τα παιδιά είναι ευάλωτος πληθυσμός απέναντι στη διαφήμιση και κάτι το οποίο παρουσιάζεται ελκυστικό θα τους κάνει αυτό το κλικ, θα τους εμφανιστεί λίγο πιο ελκυστικό από κάτι που μπορεί να είναι πραγματικά πιο υγιεινό για τη διατροφή τους.
Επομένως, χρειάζεται πολύ προσοχή ο τρόπος που επιλέγουμε με τα παιδιά το φαγητό μας. Χρειάζεται μία εκπαίδευση. Ο γονέας δηλαδή πρέπει να είναι ενήμερος και να προσέχει τις επιλογές του παιδιού γύρω από το φαγητό και από την άλλη πλευρά πρέπει την ίδια στιγμή να προνοούν και να φροντίζουν έτσι ώστε το παιδί να μάθει να αποσυνδέει τον συναισθηματικό του κόσμο από το φαγητό.
Να μη γίνει δηλαδή η τροφή, το φαγητό ένα μέσο, να διαχειρίζεται τη διάθεσή του ή να αλλάζει τα συναισθήματά του.
Πως μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Αν νιώσουμε λοιπόν, είτε εμείς οι ίδιοι και τα παιδιά μας ότι έχουμε μπει σε αυτή τη διαδικασία του συναισθηματικού φαγητού, πως μπορούμε να τα αλλάξουμε; Τι μπορούμε να κάνουμε γι αυτό; Πώς να το διαχειριστούμε;
Στέλλα Καρατζόγλου:
Η αλήθεια είναι εδώ υπάρχουν πάρα πολλοί μύθοι. Υπάρχει αυτό το φαινόμενο που έχουμε όλοι κατά νου, πως αν ένα παιδί σταματήσει να τρώει, ξαφνικά έχει ψυχογενή ανορεξία και άρα θα του συμβεί κάτι πάρα πολύ κακό.
Η αλήθεια είναι πως πολλές φορές οι διαταραχές πρόσληψης τροφής, οι διατροφικές διαταραχές όπως τις λέμε στην καθημερινότητα, είναι ένας μακρύς δρόμος. Δεν είναι κάτι που συμβαίνει από τη μία στιγμή στην άλλη. Ένα παιδί ή ένας ενήλικας αργότερα που εμφανίζει μια διαταραχή πρόσληψης τροφής παρουσιάζει σημάδια.
Παρουσιάζει μία ιδιαίτερη σχέση με το φαγητό από πολύ πρώιμα στάδια, από πολύ νωρίτερα σημεία στην ανάπτυξή του και στη ζωή του. Επομένως, σε αυτά χρειάζεται να είμαστε αρκετά προσεκτικοί και να καλλιεργούμε μια υγιεινή σχέση με το φαγητό ως γονείς και ως φροντιστές.
Από τη στιγμή λοιπόν που εμφανιστεί μια διαταραχή πρόσληψης τροφής, οφείλουμε να δούμε ποιες είναι σε πρώτο βαθμό οι ιατρικές επεκτάσεις αυτού του φαινομένου. Αν μιλάμε για ψυχογενή ανορεξία, τότε ενδεχομένως η εισαγωγή σε κάποιο νοσοκομειακό ίδρυμα σε κάποια κλινική να είναι σωτήρια ακόμα και για τη συνολική ζωή του ατόμου.
Πολλές φορές λοιπόν, ειδικά στην ψυχογενή ανορεξία η προσέγγιση είναι ενδονοσοκομειακή και είναι κάτι που μπορεί να αποδειχθεί σωτήριο. Για το μεγαλύτερο μέρος ωστόσο των ασθενών που αντιμετωπίζουν μια διαταραχή πρόσληψης τροφής, η παρέμβαση, η θεραπεία είναι εξωνοσοκομειακή, εκτός δηλαδή κάποιας κλινικής.
Και πως ξεκινάει αυτή;
Πάντα επίσης με τον έλεγχο των βιολογικών ιατρικών δεικτών για να αποκλείσουμε την αλλαγή στη συμπεριφορά, να αποκλείσουμε το κατά πόσο σχετίζεται με κάποιον παθολογικό δείκτη. Σίγουρα θα έχετε ακούσει πως πολλές φορές η απορρύθμιση του θυρεοειδούς αδένα είναι κάτι που μπορεί να απορρύθμιση και την όρεξη μας, τη διάθεση μας για φαγητό.
Οφείλουμε λοιπόν με έναν παθολόγο, με έναν γενικό γιατρό να αποσαφηνίσουμε αυτές τις πτυχές. Αν λοιπόν έχουμε κατά νου πως είναι κάτι καθαρά ψυχογενής, τότε οφείλουμε να απευθυνθούμε σε κάποιον ψυχίατρο, σε κάποιον ειδικό ψυχικής υγείας για να εξετάσουμε το ζήτημα του αν πρόκειται, αν υπάρχει νόημα να λάβουμε κάποια φαρμακευτική αγωγή ή μπορούμε να περάσουμε καθαρά σε ψυχοθεραπευτικές παρεμβάσεις.
Στις ψυχοθεραπευτικές παρεμβάσεις τώρα, αυτοί που φαίνεται να είναι περισσότερο αποτελεσματική είναι η γνωσιακή συμπεριφοριστική ψυχοθεραπεία, γιατί επιτρέπει στον θεραπευόμενο τον ασθενή που αντιμετωπίζει μια διαταραχή πρόσληψης τροφής ακριβώς να έρθει να εξετάσει, να μελετήσει μαζί με τον ψυχολόγο και να αναδιαμορφώσει το γνωστικό χάρτη, το γνωστικό σχήμα, αυτά δηλαδή τα οποία πιστεύει για το φαγητό και κατ’ επέκταση αυτά τα οποία κάνει σε επίπεδο συμπεριφοράς γύρω από το φαγητό. Να τα αναδομήσει και να υιοθετήσει περισσότερο λειτουργικές πεποιθήσεις και στρατηγικές γύρω από τη διατροφή του.
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Άρα, ουσιαστικά είναι κάτι το οποίο αντιμετωπίζεται.
Στέλλα Καρατζόγλου:
Ασφαλώς και αντιμετωπίζεται. Είναι μια διαδικασία που σε βάθος χρόνου έχει εξέλιξη. Όπως προείπαμε σημάδια εμφανίζονται από πολύ νωρίς στη ζωή του ατόμου και είναι κάτι που βήμα-βήμα, σταδιακά ακόμα και για τα παιδιά, επανέρχεται σε μια λειτουργική κατάσταση.
Αποδεσμεύεται το ψυχολογικό κομμάτι. Να υπογραμμίσουμε σε αυτό το σημείο και τον ρόλο ενός κλινικού διαιτολόγου-διατροφολόγου, ο οποίος θα έρθει και σε συνεργασία με τον ψυχολόγο και τον ασθενή θα διαμορφώσει ένα πλάνο διατροφής, ένα πλάνο ασφαλείας για τον ασθενή για να ξέρει πότε καλείται να καλύψει τη σωματική ανάγκη της πείνας και να βοηθήσει να αποδεσμευτούμε το συναίσθημα από τη διατροφή.
Μέθοδοι πρόληψης
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Λέγοντας λοιπόν πάντα ότι σίγουρα η πρόληψη είναι καλύτερη από την αντιμετώπιση, στην περίπτωση αυτή τι θα προτείνατε λοιπόν στο κοινό μας;
Στέλλα Καρατζόγλου:
Είναι σημαντικό λοιπόν, όπως προείπαμε, να αποδεσμευτούμε το συναίσθημα από τη διατροφή και αυτό σε επίπεδο πρόληψης μπορεί να γίνει με την ενσυνείδητη διατροφή, με το να καταναλώνουμε και να προετοιμάζουμε τα γεύματα μας με έναν τρόπο εστιασμένο, mindful όπως λέμε και στην ψυχολογία, εστιασμένο στη διατροφή και στο φαγητό και όχι με αυτό το γρήγορο, το να το κάνω, να τελειώνω ή να το καταναλώσω γρήγορα τρόπο ζωής που έχουμε συνηθίσει.
Θέλει μια προσοχή να αποτίνουμε φόρο τιμής στο φαγητό το οποίο τρώμε. Να είμαστε λίγο περισσότερο παρόντες στη στιγμή, παρά να σκεφτόμαστε το συναίσθημα που επικρατεί εκείνη τη στιγμή.
Κλείνοντας
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Φτάνοντας λοιπόν στο τέλος αυτού του επεισοδίου θα ήθελα να σας ευχαριστήσω πως είναι μαζί μας και θα τα πούμε ξανά σε ένα επόμενο podcast. Καλή συνέχεια!
Στέλλα Καρατζόγλου:
Σας ευχαριστώ πολύ κι εγώ!
