Ακούστε το podcast
Τι θα συζητήσουμε
Ένα από τα πιο συχνά φαινόμενα που συναντάμε στους εξαντλητικούς ρυθμούς της καθημερινότητας των ανθρώπων στο σύγχρονο κόσμο, είναι αυτό της αναβλητικότητας. Άραγε πόσες φορές δεν έχετε ανοίξει την ατζέντα σας, μεταφέροντας ένα task (εργασία) σε μελλοντική ημερομηνία και όταν φτάνει εκείνη η μέρα, απλά να το ξαναμεταφέρετε;
Πολύ εσφαλμένα οι περισσότεροι άνθρωποι αναφέρονται στο φαινόμενο ως τεμπελιά κάτι όμως που δεν ισχυεί. Η βασική διαφορά ενός αναβλητικού με έναν τεμπέλη είναι πως ο αναβλητικός, αναβάλει μία εργασία για να διεκπεραιώσει μία άλλη, ενώ ο τεμπέλης είναι γενικά ανενεργός.
Εύκολα καταλαβαίνει κάποιος πως η αναβλητικότητα έχει να κάνει πολύ περισσότερο με την ψυχολογία του ατόμου τη δεδομένη στιγμή παρά κατά πόσο είναι εργατικός ή όχι.
Στο σημερινό επεισόδιο με καλεσμένη τη Ψυχολόγο κα Γεωργία Σενικίδου, θα εμβαθύνουμε στο φαινόμενο αναβλητικότητα, ρίχνοντας φως στα βασικά αίτια καθώς και θ’ αναφέρουμε συγκεκριμένες τεχνικές αντιμετώπισης.
Απομαγνητοφώνηση
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Καλώς ήρθατε στα podcast επεισόδια της LearnHealth, τον απόλυτο προορισμό γνώσης και ενημέρωσης σε θέματα που αφορούν τον τομέα της υγείας, ευεξίας, αυτοβελτίωσης και γονεϊκότητας. Στην Learnhealth πιστεύουμε πως η καλή υγεία, ατομική ανάπτυξη, βελτίωση των προσωπικών και επαγγελματικών σχέσεων, όλα ξεκινάνε από τη γνώση και σωστή ενημέρωση.
Και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να εμπλουτίσετε τις γνώσεις σας καθώς και να ενημερωθείτε σωστά από το να συνδεθείτε με έναν επαγγελματία υγείας με εξειδίκευση σε ένα από τους παραπάνω κλάδους.
Είμαι ο Διονύσης Φιλιππόπουλος, συνιδρυτής και project manager της LearnHealth και σας καλωσορίζω στο σημερινό επεισόδιο όπου θα έχουμε μαζί μας την κυρία Σενικίδου Γεωργία με την ειδικότητα της ψυχολόγου ψυχοθεραπεύτριας, να συζητήσουμε το θέμα της αναβλητικότητας, τις αιτίες και τρόπους αντιμετώπισης. Καλησπέρα κυρία Σενικίδου!
Εισαγωγή
Γεωργία Σενικίδου:
Καλησπέρα σας!
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Σ’ αυτό το σημείο θα ήθελα να μας πείτε δυο λόγια για εσάς πριν ξεκινήσουμε τη συζήτηση μας ώστε να σας γνωρίσει το κοινό.
Γεωργία Σενικίδου:
Ωραία. Ονομάζομαι Σενικίδου Γεωργία, είμαι ψυχολόγος με εξειδίκευση στην Κοινωνική Ψυχιατρική και τη Γνωστική Αναλυτική Ψυχοθεραπεία.
Πως ορίζουμε την αναβλητικότητα
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Η αναβλητικότητα νομίζω είναι κάτι που είναι μέσα στην εποχή λόγω της ταχύτητας των πάντων που τρέχουν. Συνήθως αναβάλλουμε πράγματα. Πάμε να το δούμε λίγο πιο επιστημονικά λοιπόν και να δώσουμε βάση σε αυτό. Θα ξεκινήσω λοιπόν ουσιαστικά με κάποιο τρόπο κάτι ως ορισμό. Τι ορίζεται ως αναβλητικότητα;
Γεωργία Σενικίδου:
Όπως πολύ σωστά προείπατε, η αναβλητικότητα σημαίνει το άτομο να αναβάλλει κάτι που γνωρίζει ότι πρέπει και χρειάζεται να κάνει. Δηλαδή αποτελεί μια γενικευμένη συμπεριφορική διάθεση που συνδέεται άμεσα με την αποφυγή του άγχους.
Σύμφωνα με τον Φρόιντ, αυτό οφείλεται στην αρχή της ευχαρίστησης, δηλαδή οι περισσότεροι άνθρωποι μπαίνουμε σε μια διαδικασία να αποφεύγουμε το οτιδήποτε μπορεί να πυροδοτήσει ένα δυσφορικό αρνητικό συναίσθημα, ενώ ενισχύουμε συμπεριφορές που πυροδοτούν πιο θετικά συναισθήματα.
Στην προσπάθεια να αποφύγω κάτι το οποίο πιστεύω ότι θα με αγχώσει, επιλέγω και να αναβάλλω αυτό το καθήκον – υποχρέωση.
Διαφορά αναβλητικότητας με τεμπελιά
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Πολύ ωραία! Ως ορισμός λοιπόν, έγινε κατανοητός. Θα ξεκινήσω την ερώτηση μου. Θα ξεκινήσω μάλλον τη συζήτηση με μια ερώτηση που νομίζω είναι η πιο βασική. Γιατί πολλές φορές συγχέουμε την αναβλητικότητα με την τεμπελιά, με τη ραθυμία. Πείτε μου λίγο σας παρακαλώ ποια είναι η διαφορά και πως και γιατί συγχέεται αυτό.
Γεωργία Σενικίδου:
Πρωτίστως είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε πως η αναβλητικότητα δεν έχει ούτε τα ίδια χαρακτηριστικά ούτε το ίδιο νόημα για όλους τους ανθρώπους. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορώ να χαρακτηρίσω έναν άνθρωπο ο οποίος αναβάλλει να διεκπεραιώσει ένα έργο ως τεμπέλη, γιατί οι λόγοι που ενυπάρχουν είναι πιο ουσιαστικοί.
Και αυτή είναι η προσπάθεια του ανθρώπου να αποφύγει μια ενδεχόμενη αποτυχία, ματαίωση, απογοήτευση, οπότε και μπαίνει σε μια διαδικασία να αναβάλει, να διεκπεραιώσει το έργο καθήκον, πιστεύοντας ότι δεν θα τα καταφέρει.
Το εσωτερικευμένο αίσθημα ανεπάρκειας που υπάρχει ενδόμυχα. Η πίστη του ανθρώπου ότι όσο και να προσπαθεί είναι μάταιο και δεν θα τα καταφέρει. Και φυσικά είναι και ένα αίσθημα όσον αφορά την ταυτότητα. Ποια είναι ταυτότητα μου; Τι είμαι, τι αξίζω, Που είναι σημαντικό ένας άνθρωπος μέσα από προσωπική δουλειά να αναγνωρίζει την αξία του για να μπαίνει και σε μια διαδικασία να αναλαμβάνει και κάποιες ευθύνες, έργα, καθήκοντα. Και τέλος αδιαμφισβήτητα είναι η εκτίμηση του χρόνου.
Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι έχω άπλετο χρόνο μπροστά μου, στη διάθεσή μου, οπότε αναβάλλουν πράγματα που στην πορεία συνειδητοποιούν ότι δεν έχουν το χρόνο που πιστεύω ότι έχουν και έτσι αγχώνονται και παραπάνω.
Να προσθέσω επίσης ότι οι περισσότεροι άνθρωποι βεβιασμένα βγαίνουμε σε κάποια αυθαίρετα συμπεράσματα, όπως ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος είναι τεμπέλης ή ευθυνόφοβος και δεν θέλει να προσπαθήσει, ενώ αντιθέτως υπάρχουν οι παραπάνω λόγοι που αναφέραμε που μπορεί να οδηγήσουν έναν άνθρωπο στην αδυναμία διεκπεραίωσης εκτέλεσης ενός έργου στην ώρα του.
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Εδώ λοιπόν θα ήθελα να ρωτήσω το εξής. Είναι ξεκάθαρο αυτό που μου είπατε, ότι ουσιαστικά η επιφανειακοί λόγοι για τους οποίους κάποιος εμείς θεωρούμε ότι συμπεριφέρεται αναβλητικά, είναι αυτοί που εμείς αντιλαμβανόμαστε, βλέπουμε χωρίς να γνωρίζουμε ο ίδιος γιατί το κάνει. Οπότε ποιοι συνήθως είναι αυτοί οι λόγοι επιφανειακοί που μπαίνουμε σε αυτή τη διαδικασία να κρίνουμε κάποιον ως τεμπέλη;
Γεωργία Σενικίδου:
Η αναβλητικότητα του, η ασυνέπεια του. Όλα αυτά, δηλαδή τα εξωτερικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του, που εμείς πιστεύουμε ότι έχει να κάνει με το γεγονός ότι δεν θέλει να αναλάβει πρωτοβουλίες ή να διατελέσει το έργο, ενώ αντιθέτως μπορεί το ίδιο άτομο μέσα του να βιώνει έντονο αίσθημα άγχους, έντονη πίεση και ένα εσωτερικευμένο αίσθημα ανεπάρκειας ότι δεν είμαι αρκετός για να πραγματοποιήσω το συγκεκριμένο έργο καθήκον υποχρέωση που μου έχει ανατεθεί.
Αίτια εμφάνισης του φαινομένου
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Πάμε λοιπόν τις ουσιαστικές και πραγματικές αιτίες πίσω από το φαινόμενο της αναβλητικότητας.
Γεωργία Σενικίδου:
Οι πραγματικές αιτίες ουσιαστικά είναι ότι το άτομο επιδιώκει απεγνωσμένα να ανακουφιστεί από το άγχος του. Θέλει δηλαδή να αποφύγει μια κατάσταση που νιώθει ότι θα το εκθέσει στο αίσθημα ανεπάρκειας του, στο αίσθημα αδυναμίας και ευαλωτότητας του. Και για να μην βιώσει αυτό το δυσφορικό, το αρνητικό συναίσθημα, αποφεύγει και το συγκεκριμένο έργο.
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Κα Σενικίδου να ρωτήσω κάτι… Πολλές φορές το να αναβάλουμε κάτι, γιατί καταλαβαίνω ότι η αναβλητικότητα έχει να κάνει το χρόνο σωστό έτσι δεν είναι. Άρα όταν μιλάμε για αναβλητικότητα, ότι κάτι άλλο θα το κάνω κάποια άλλη στιγμή.
Αυτό ουσιαστικά επηρεάζεται και από εξωτερικούς παράγοντες. Από κάποια δηλαδή να ζητείται από κάποιον να κάνει ένα έργο, μια συγκεκριμένη περίοδος στην οποία δεν είναι έτοιμος. Αυτό είναι εξωγενής παράγοντας; Είναι πάλι στο κομμάτι της ψυχολογίας του ίδιου;
Γεωργία Σενικίδου:
Σωστά. Μπορεί να ζητείται ένα άτομο να εκτελέσει ένα έργο το οποίο να μη νιώθει ότι έχει την ετοιμότητα να το κάνει στην παρούσα περίοδο, λόγω ότι τον πιέζουν άλλοι εσωτερικοί παράγοντες. Το ότι θα λάβω ένα εξωτερικό ερέθισμα για να διατελέσω ένα έργο δεν σημαίνει αυτομάτως ότι είμαι έτοιμος και ως προς αυτό.
Θα πρέπει όμως και το ίδιο το άτομο να αναγνωρίσει τα όριά του και να μπορεί να εκφράσει ακόμα και την ανετοιμότητα του απέναντι σε μια κατάσταση και όχι να αναλάβει την ευθύνη ενός έργου, παρόλο που γνωρίζει ότι νιώθει ανέτοιμο.
Πως μπορεί να βοηθήσει η ψυχοραθεπεία
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Ωραία να περάσουμε στην επόμενη ερώτησή μου. Αν θεωρήσουμε λοιπόν ότι ένα άτομο, η αναβλητικότητα λοιπόν, η οποία έχει δεν είναι ουσιαστικά από εξωτερικούς παράγοντες, αλλά ο ίδιος συνεχώς μπαίνει σε διαδικασία να αναβάλλει διάφορες εργασίες που έχει ή υποχρεώσεις, αν σε αυτό συμβάλλει η ψυχοθεραπεία στην αντιμετώπισή της λοιπόν και με ποιο τρόπο;
Γεωργία Σενικίδου:
Σίγουρα γιατί ένας άνθρωπος ο οποίος μπαίνει σε μια διαδικασία να αναλάβει καθήκοντα, αυτό αυτομάτως σημαίνει ότι τον θέτει στο προσκήνιο, να αποφεύγει κάποιες ευθύνες, να φοβάται μια ενδεχόμενη αποτυχία ματαίωση.
Ακόμα και ο φόβος της επιτυχίας, το ότι δεν θα μπορέσω να καλύψω τις προσδοκίες τόσο για τον ίδιο μου τον εαυτό, όσο και τις προσδοκίες που μπορεί να σχηματίσει ο περίγυρος για εμένα και να σταθώ αντάξιος των προσδοκιών της εικόνας που θέλω να διατηρήσω.
Οπότε ψυχοθεραπεία συντελεί πρωτίστως στο να έρθει το άτομο σε επαφή με την ταυτότητά του, με αυτό που είναι. Σε δεύτερο βαθμό να μπορεί να αναγνωρίζει και να εκτιμάει διαφορετικά τον χρόνο του. Ώστε να μπορεί να διαχειρίζεται και την ποιότητα του χρόνου του με έναν διαφορετικό τρόπο.
Να μπορεί να μετριάζει, να ελέγχει τα επίπεδα του άγχους του και να μπορεί φυσικά να αναγνωρίζει το αίσθημα αβεβαιότητας, ανασφάλειας, ανεπάρκειας που βιώνουν οι περισσότεροι άνθρωποι, αλλά σε κάποια επίπεδα να έχει και το γνώθι εαυτόν, στο τι δεξιότητες, τι θετικές πτυχές πλευρές του εαυτού έχει ώστε να ανταποκριθεί και στο έργο που του ζητείται.
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Μπαίνοντας λοιπόν αυτή τη στιγμή εγώ στον ρόλο του ανθρώπου, όπως η αναβλητικότητα συμβαίνει συχνά στη ζωή του. Θα έκανα την εξής ερώτηση σε έναν ψυχοθεραπευτή. Έρχομαι σε εσάς, ξεκινάω κάποιες συνεδρίες και αποκτώντας τις δεξιότητες που λέτε, νιώθω δυνατός και ότι μπορώ να ανταπεξέλθω σε αυτό που μου ζητείται, κάνω την προσπάθεια λοιπόν για πρώτη φορά να μην το αναβάλλω, ένα έργο, μια δραστηριότητα, κάτι που θα έκανα πριν από τις θεραπείες, πριν από τις συνεδρίες.
Και αυτό λοιπόν καταλήγει σε αποτυχία. Σε αυτή την ερώτηση, πώς λειτουργεί δηλαδή; Είναι κάτι το οποίο είναι αναμενόμενο; Είναι κάτι το οποίο αντιμετωπίζεται; Θα ήθελα λοιπόν τη γνώμη σας σε αυτό.
Γεωργία Σενικίδου:
Πολύ ωραία ερώτηση. Είναι σημαντικό πρωτίστως το ίδιο το άτομο να αποδεχτεί ακόμα και τη δυσκολία του. Προσπάθησα, δεν τα κατάφερα. Αυτό δε σημαίνει ότι γενικεύω και όσες φορές και να προσπαθήσω θα οδηγηθώ σε αποτυχία – ματαίωση σημαίνει ότι δε βρήκα τους αποτελεσματικούς τρόπους για να διατηρήσω την αλλαγή μια συμπεριφοράς που για εμένα καθίσταται δυσλειτουργική και άρα θα πρέπει να εφαρμόσω άλλες τεχνικές που να είναι πιο αποτελεσματικές γι αυτό που θέλω να αλλάξω.
Άρα πρωτίστως είναι η αναγνώριση και αποδοχή της δυσκολίας που βιώνω. Σε δεύτερο χρόνο είναι σημαντικό να εντοπιστούν οι δυσλειτουργικές πεποιθήσεις που συνεχίζει να κάνει το άτομο. Μπορεί δηλαδή να πιστεύω ότι η αναβλητικότητα ως συμπεριφορά με βοηθάει κάπου και αν το ταυτίσεις ως κάτι θετικό για μένα και θέσω ένα θετικό πρόσημο, πολύ δύσκολα θα μπω και σε μια διαδικασία να το αλλάξω.
Ακόμα πολλοί άνθρωποι φοβούνται ότι αν αλλάξουν και μια πτυχή της ταυτότητας της προσωπικότητάς τους, αυτομάτως σημαίνει ότι θα υιοθετήσουν μια άλλη συμπεριφορά που μπορεί να μην ανταποκριθεί στον ίδιο βαθμό που ανταποκρίνονταν στους άλλους και ήταν αρεστοί, αποδεκτοί, άρα φοβούνται και το καινούριο, το άγνωστο.
Συνήθης συμπεριφορές
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Σε αυτό το σημείο κα Σενικίδου Θα ήθελα να κάνω μια παρέμβαση και να ρωτήσω κάτι που θα με συγχωρέσετε αν καλύπτεται η ερώτηση μου με τα παραπάνω που αναφέραμε. Έχω μια απορία. Εγώ λοιπόν, ας πούμε τον εαυτό μου δεν είμαι τόσο αναβλητικός, αλλά ας το πάρω σαν προσωπική ερώτηση, γιατί έτσι θα βοηθήσω και τη συζήτηση και τους ακροατές να μπουν σε αυτόν τον ρόλο.
Εγώ λοιπόν, ως αναβλητικός που θα καταλάβω που θα βάλω το όριό μου, που θα οριοθετήσω ουσιαστικά ότι έχω την αναβλητικότητα σε τέτοιο βαθμό ώστε να απευθυνθώ σε έναν, σε έναν επαγγελματία ψυχικής υγείας, βασικά ουσιαστικά, που είναι το όριο που δεν ευθύνονται οι άλλοι. Δεν ευθύνονται τα γεγονότα δηλαδή.
Πολλές φορές όταν αναβάλλουμε κάτι, όταν αναβάλλω κάτι, είτε υπάρχει κάποιος λόγος είτε κάποιο αίτιο. Δηλαδή φταίνε οι άλλοι, φταίνε οι συνθήκες, φταίει ο χρόνος και πότε αυτό είναι πραγματικό ή πότε εγώ το κάνω εικονικά; Πότε φτιάχνω ουσιαστικά προβλήματα για να κρύψω πίσω από αυτά τα προβλήματα τη δικιά μου αναβλητικότητα;
Νομίζω ότι συμβαίνουν πιθανόν και τα δύο που εγώ θα καταλάβω ότι έχω ξεπεράσει κάποιο όριο ουσιαστικά και δεν ευθύνονται οι άλλοι, αλλά ουσιαστικά εγώ που προσπαθώ συνεχώς να βάζω αίτια και να κρύβομαι πίσω από αυτά έτσι ώστε να αναβάλλω οτιδήποτε έχω να κάνω ή το μεγαλύτερο αριθμό αυτών, τέλος πάντων.
Γεωργία Σενικίδου:
Πολύ ωραία ερώτηση. Ουσιαστικά αν το ίδιο το άτομο δεν αναγνωρίζει ότι οι συμπεριφορές του έχουν αντίκτυπο στην καθημερινότητά του, στη λειτουργικότητα του και όλες αυτές οι επιπτώσεις δεν τον επιβαρύνουν για να τον οδηγήσουν να συνειδητοποιήσει ότι πρέπει κάτι να αλλάξω άμεσα στη ζωή μου, τότε είναι σημαντικό να δουλέψουμε πάνω στην ειλικρίνεια απέναντι στον εαυτό.
Ο σκοπός του ατόμου δεν είναι να ξεγελάει συνεχόμενα τον εαυτό του ή να κρύβεται πίσω από τον εαυτό του για να μη βιώσει πόνο, ματαίωση, απογοήτευση. Ο σκοπός είναι να έρθει αντιμέτωπος με το πρόβλημα, με τη δυσκολία για να βρω τις λύσεις σε εσωτερικό επίπεδο που θα οδηγήσουν στο να είμαι περισσότερο λειτουργικός, περισσότερο δραστήριος και παραγωγικός στην καθημερινότητά μου.
Τρόποι αντιμετώπισης στην καθημερινότητα
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Πολύ ωραία. Να περάσω λοιπόν κατευθείαν στην επόμενη ερώτηση μου, με καλύψατε. Στην καθημερινή μας ζωή υπάρχουν τρόποι αντιμετώπισης της αναβλητικότητας.
Γεωργία Σενικίδου:
Φυσικά μέσω της δέσμευσης. Οι περισσότεροι άνθρωποι φοβούνται τις δεσμεύσεις. Όταν όμως ένας άνθρωπος δεσμευτεί στην προσπάθειά του να αλλάξει κάτι που βλέπει ότι δεν τον βοηθάει, δεν τον εξελίσσει, δεν ξεδιπλώνει δεξιότητες, πτυχές του εαυτού που θέλει να βγουν στην επιφάνεια, τότε θα κινητοποιηθεί και λίγο παραπάνω.
Θα έχει ένα ισχυρότερο κίνητρο για να κάνει την αναβλητικότητα, όχι εχθρό. Αλλά περισσότερο σύμμαχο στο να αναβάλλει καταστάσεις που νιώθει ότι μπορεί να θέσει σε δεύτερο χρόνο και να προτεραιοποίηση καταστάσεις ευθύνες που είναι πιο σημαντικές στο τώρα άρα είναι και το κομμάτι της προτεραιοποίηση στο τι θέλω να προτεραιοποίηση που επείγει άμεσα και πρέπει να το λύσω και τι είναι αυτό το οποίο μπορώ να αναβάλλω, να τρενάρω, που αν γίνει και σε δεύτερο χρόνο να είμαι εντάξει με αυτό;
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Όταν μιλάμε για αναβλητικότητα, θεωρώ – αντιλαμβάνομαι ότι μιλάμε για οποιονδήποτε τομέα της ζωής μας. Δεν ορίζεται κάπου, δηλαδή είτε επαγγελματικό, είτε προσωπικό, είτε οτιδήποτε έτσι δεν είναι
Γεωργία Σενικίδου:
Σωστά! Καλύπτει. Καλύπτει όλους τους τομείς και πολλές φορές μπορεί στον έναν τομέα να έχω περισσότερο κίνητρο να πιστεύω παραπάνω στον εαυτό και τις δυνατότητές μου συγκριτικά με έναν άλλον τομέα που νιώθω ότι ξέρω, οπότε και ενισχύω τον τομέα που νιώθω ότι είμαι αρκετός, μικραίνοντας τον τομέα στον οποίο νιώθω ότι μικραίνει η αξία μου και νιώθω ότι είμαι λειτουργικός.
Και όλο αυτό συμβαίνει γιατί δεν θέλω να βιώνω συνεχόμενα αρνητικά συναισθήματα, άρα αποφεύγω το οτιδήποτε αρνητικό, ενισχύοντας το οτιδήποτε θετικό.
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Θα μπορούσε λοιπόν αυτό να είναι και ένα μέτρο σύγκρισης για τον εαυτό μου. Να καταλάβω αν τελικά όντως η αναβλητικότητα στην ερώτηση της προηγούμενης που έκανα ουσιαστικά ενώνεται αυτό.
Αν σε ένα τομέα της ζωής μου, στα προσωπικά μου για παράδειγμα, δεν είμαι αναβλητικός και λειτουργώ άμεσα σε ότι χρειάζεται γιατί νιώθω ασφάλεια, ενώ το αντίθετο συμβαίνει στα επαγγελματικά μου, εκεί και είναι και ένας γνώμονας να καταλάβω ουσιαστικά ότι όντως υπάρχει κάποιο πρόβλημα και πρέπει να το δω πρόβλημα.
Πρέπει κάτι να κάνω γι αυτό, γιατί όντως πλέον δεν είναι οι συνθήκες αλλά η δικιά μου αναβλητικότητα. Έτσι δεν είναι;
Γεωργία Σενικίδου:
Σωστά. Είναι μια δική μου δυσκολία που πρέπει να εστιάσω σ αυτήν για να την επιλύσω και να μην νιώθω λιγότερο αποδοτικός ή λιγότερο αρκετός σε αυτό τον τομέα της ζωής μου.
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Ποιο είναι λοιπόν το ουσιαστικό όφελος του ατόμου μέσω της διαχείρισης της αναβλητικότητας του; Τι είναι αυτό που κερδίζει ουσιαστικά στο τέλος;
Γεωργία Σενικίδου:
Αυτό που πρωτίστως κερδίζει είναι ότι βλέπει με άλλα μάτια, με άλλη οπτική, τον ίδιο του τον εαυτό. Την αξία του και είναι πολύ σημαντικό ένας άνθρωπος να αναγνωρίζει ότι αξίζω ακόμα και σε τομείς που πίστευα ότι δεν αξίζω.
Εγώ νιώθω ότι στο τώρα αξίζω και άρα καταβάλω το 100% του εαυτού μου, της προσπάθειας μου για να επιτύχω τους στόχους μου. Αρχίζει να θέτει τους δικούς του στόχους και έχοντας τη δική του στοχοθεσία ζωής να επιτυγχάνει τα δικά του όνειρα.
Επίλογος
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Πριν κλείσουμε λοιπόν αυτό το επεισόδιο, θα ήθελα να δώσετε μια συμβουλή στους ακροατές μας που πιθανόν έχουν έρθει να ακούσουν το θέμα, γιατί θα τους ενδιαφέρει η αναβλητικότητα είτε για τους ίδιους είτε για δικούς τους ανθρώπους. Οπότε θα ήθελα μια πρόταση από εσάς.
Γεωργία Σενικίδου:
Αυτό που θα ήθελα να επισημάνω, κλείνοντας τη σημερινή συζήτηση είναι πως είναι σημαντικό ένας άνθρωπος να μη φοβάται τη δέσμευση και πρωτίστως τη δέσμευση με τον ίδιο του τον εαυτό, γιατί μπορεί να κάνει τον χρόνο σύμμαχο και όχι εχθρό του και όλο αυτό να λειτουργήσει υπέρ της δικής του ζωής και όχι κατά.
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Ευχαριστώ πάρα πολύ! Θα ανανεώσουμε το ραντεβού μας σε ένα επόμενο podcast και να αναφέρουμε εδώ στο κοινό. Είναι πολύ σημαντικό ότι επειδή το κομμάτι της αναβλητικότητας είναι ένα τεράστιο θέμα και φυσικά εδώ ήρθαμε να συζητήσουμε βασικές πτυχές του και να κάνουμε έτσι μια γνωριμία με το αντικείμενο αυτό.
Θα υπάρξει άμεσα ένα webinar στην πλατφόρμα μας με εσάς, με την κα Σενικίδου, όπου θα αναλύσουμε περισσότερο το θέμα της αναβλητικότητας. Οπότε δίνουμε ραντεβού σίγουρα εκεί και σε ένα επόμενο podcast όπου θα συζητήσουμε και άλλα θέματα ψυχολογίας. Ευχαριστώ πολύ και καλό απόγευμα!
Γεωργία Σενικίδου:
Ευχαριστώ πολύ. Και το ραντεβού μας ανανεώνεται σε δεύτερο χρόνο μέσα από webinar.
