Ακούστε το podcast
Τι θα συζητήσουμε
Είναι αυτοί που τρέχουν προς τον κίνδυνο όταν οι άλλοι φεύγουν, που παρέχουν παρηγοριά όταν επικρατεί το χάος και που ενσαρκώνουν ακλόνητο θάρρος στις πιο επικίνδυνες περιστάσεις. Η δουλειά τους υπερβαίνει τη φυσική. Aγγίζει τον ίδιο τον πυρήνα της ανθρωπιάς μας, υπενθυμίζοντάς μας τη βαθιά αίσθηση ευθύνης που μοιραζόμαστε ο ένας για τον άλλον.
Πρόκειται για τους διασώστες, που όταν τους ρωτάς «Πως ήταν η μέρα σου στη δουλειά», πολύ πιθανόν να χρειάζονται μία ολοκλήρη ζωή για να σου διηγηθούν αυτή τους τη μέρα. Όχι τόσο για να σου περιγράψουν την μέρα, αλλά για το τι γεννιέται στη καρδιά και στο μυαλό τους κάθε φορά που επιχειρούν!
Στο σημερινό επεισόδιο, με καλεσμένο το κο Σπύρο Ρουσόπουλο, δεν θα αναπτύξουμε θέματα που αφορούν τη σωματική και ψυχική υγεία! Θα προσπαθήσουμε να αποδώσουμε ένα απειροελάχιστο κομμάτι της καθημερινότητας ενός διασώστη τόσο στην εργασία όσο και στην οικογένεια!
Απομαγνητοφώνηση
Διονύσης Φιλιππόπουλος: Καλώς ήρθατε στα podcast επεισόδια της LearnHeath. Τον απόλυτο προορισμό γνώσης και ενημέρωσης σε θέματα που αφορούν τον τομέα της υγείας, της ευεξίας, αυτοβελτίωσης και γονεϊκότητας.
Στην LearnHealth πιστεύουμε πως η καλή υγεία, ατομική ανάπτυξη, βελτίωση των προσωπικών και επαγγελματικών σχέσεων, όλα ξεκινάνε από τη γνώση και σωστή ενημέρωση. Και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να εμπλουτίσετε τις γνώσεις σας καθώς και να ενημερωθείτε σωστά από το να συνδεθείτε με έναν επαγγελματία υγείας με εξειδίκευση σε ένα από τους παραπάνω κλάδους.
Είμαι ο Διονύσης Φιλιππόπουλος, συνιδρυτής και project manager της LearnHealth και σας καλωσορίζω στο σημερινό podcast επεισόδιο όπου θα έχουμε μαζί μας τον κύριο Σπύρο Ρουσόπουλο και η σημερινή μας συζήτηση θα έχει μια διαφορετική μορφή από όλες τις υπόλοιπες που είχαμε μέχρι τώρα και τον λόγο θα το καταλάβετε παρακάτω.
Καλησπέρα κε Ρουσόπουλε, τι κάνετε;
Σπύρος Ρουσόπουλος:
Καλησπέρα κύριε Φιλιπποπούλε. Καλησπέρα σε όλους σας!
Τι σε οδήγησε να επιλέξεις αυτό το επάγγελμα;
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Λοιπόν για άλλη μια φορά θα αναφέρουμε στο κοινό ότι θα συνεχίσουμε τη κουβέντα μας στον ενικό λόγω της προσωπικής γνωριμίας, φιλίας και σχέσης. Οπότε Σπύρο μου, θα πάμε να συνεχίσουμε την κουβέντα μας στον ενικό.
Σήμερα θέλω να τονίσω ότι θα είναι μια συζήτηση που δεν θα έχει να κάνει με τα υπόλοιπα podcast όσον αφορά τον χώρο της υγείας, της ευεξίας και γενικότερα της γονεϊκότητας και τους πυλώνες της LearnHealth, αλλά θα είναι μια συζήτηση με τον επαγγελματία Σπύρο Ρουσόπουλο, το διασώστη.
Οπότε θα ξεκινήσω κατευθείαν Σπύρο με την πρώτη μου ερώτηση. Θα ήθελα λοιπόν εν συντομία να μοιραστείς με τους ακροατές μας το ταξίδι στον κόσμο της διάσωσης.
Τι είναι αυτό που σε ενέπνευσε να επιλέξεις αυτό το επάγγελμα;
Σπύρος Ρουσόπουλος:
Η αλήθεια είναι Διονύση ότι από μικρός με συνάρπαζε το επάγγελμα αυτό. Δηλαδή έβλεπα τα ασθενοφόρα, τρέχανε ότι έσωζαν ανθρώπους. Έτσι το είχα εγώ στο μυαλό μου και γενικότερα το είχα κάπως σούπερ ότι θα είναι αυτό το επάγγελμα, τη δουλειά που θα κάνουν αυτοί οι άνθρωποι.
Αλλά φανταζόμουν ότι θα είναι πολύ δύσκολο να γίνω κι εγώ ένας από αυτούς, επειδή και με τα μαθήματα η αλήθεια είναι δεν τα πήγαινα και πολύ καλά και έτσι δεν το διάλεξα εξαρχής. Δηλαδή είχα κλίση σε τεχνικά επαγγέλματα που ήταν καμία σχέση με το επάγγελμα αυτό.
Ήμουν τυχερός γιατί ο ξάδερφός μου, πρώτο-ξάδερφός μου, ασχολήθηκε με το χώρο του ΕΚΑΒ. Είχε καταφέρει και είχε και είναι ακόμα μέχρι και σήμερα στις μηχανές του ΕΚΑΒ διασώστης και η προσέγγιση που μου έδινε σε αυτό το χώρο, οι ιστορίες δηλαδή μ’ έκανε λίγο να τον προσελκύσω και να τα αγαπήσω λίγο αυτό το κομμάτι.
Και με καθοδήγησε λίγο, πόσο πιο εύκολο είναι από αυτό που είχα στο μυαλό μου, ν’ ασχοληθώ για να μπω, δηλαδή τι εξετάσεις και που πρέπει να πάω. Και τελικά ήταν αυτό που με προσέλκυσε να το ξεκινήσω και ότι δεν είναι τελικά τόσο δύσκολο. Και δεν μετανιώνω καθόλου γι αυτό. Η αλήθεια είναι.
Σπουδές & Εκπαίδευση
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Σε αυτό το σημείο ήθελα να σου κάνω μια ερώτηση, επειδή πέρασε αυτό το στάδιο στην κουβέντα μας, και με συγχωρείς λίγο να σε γνωρίσει ο κόσμος καλύτερα όσον αφορά λίγο το βιογραφικό σου, για όσους δεν έχουν ακούσει κάποιο άλλο δικό σου podcast και ταυτόχρονα σου κάνω και την επόμενη ερώτηση μου.
Ποιες είναι οι βασικές εκπαιδεύσεις, πιστοποιήσεις που απαιτούνται για να ασκήσει κάποιος το επάγγελμα του διασώστη; Πρώτη ερώτηση είναι αυτή. Και μετέπειτα έχω την εντύπωση ότι για να ασκείς αυτό το επάγγελμα δεν είναι μόνο η εκπαίδευση που χρειάζεται, αλλά είναι και θέμα ψυχής και χαρακτήρα και πόση δύναμη έχει καθένας μέσα του. Αυτό δε νομίζω δεν μαθαίνεται από τα εγχειρίδια και από τις εκπαιδεύσεις.
Σπύρος Ρουσόπουλος:
Διονύση στο εύκολο κομμάτι που είναι το ότι χρειάζεται, το θέμα εκπαίδευσης είναι ότι παλιά, όταν ήμουν εγώ από το ’07 ήταν μόνο η δημόσια σχολή τότε και ΕΚΑΒ, το οποίο παρακολουθήσαμε μια διετή φοίτηση, τέσσερα εξάμηνα.
Κάναμε την πρακτική μας μέσα σε νοσοκομεία και σε ασθενοφόρα και μονάδες. Και παίρνάμε τη ΒΕΚ, Βεβαίωση Επαγγελματικής Κατάρτισης. Μετά από αυτό είχαμε τη δυνατότητα μέσω του ΕΟΠΠΕΠ να δώσουμε και την πιστοποίηση ώστε να γίνουμε πιστοποιημένοι διασώστες και πληρώματα ασθενοφόρων.
Μετά την πιστοποίηση να παίρνουμε και την άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος. Αυτό είναι το εύκολο κομμάτι. Πλέον έχουν και άλλες σχολές ώστε να μπορέσεις να μπεις για τη θέση του διασώστη. Στο δεύτερο κομμάτι τώρα που μου είπες για τα ψυχικά αποθέματα και το πόσο προετοιμασμένοι πρέπει να είμαστε,όσα και να μας πουν πλήρως δε μπορεί να σε προετοιμάσουνε.
Σίγουρα όμως σε βάζουνε σε ένα σκεπτικό ότι δεν θα είναι όλα ρόδινα, θα έχεις και ακραίες καταστάσεις να αντιμετωπίσεις. Άρα πρέπει να είσαι προετοιμασμένος γι αυτές τις καταστάσεις. Ότι θα έρθουν, θα τις δεις. Είναι μόνο κάτι που έχει δει ο άλλος και έχει αντιμετωπίσει ένας άλλος συνάδελφος.
Από εκεί και πέρα στην πράξη το φτιάχνεις όλο αυτό και προετοιμάζεσαι ολοένα και παραπάνω. Σίγουρα υπάρχουν και άνθρωποι που δεν το αντέχουν αυτό το πράγμα και αποχωρούν. Η αλήθεια είναι ότι έχει και τις ακραίες καταστάσεις μέσα που πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι όσο γίνεται, ώστε όταν αποφασίσουμε αν θα επιλέξουμε αυτό το επάγγελμα ότι θα τις αντιμετωπίσουμε.
Το βιογραφικό μου
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Πολύ ωραία. Θα ήθελα σε αυτό το σημείο ξανά να μου αναφέρεις λίγο το δικό σου βιογραφικό.
Σπύρος Ρουσόπουλος:
Εγώ είμαι απόφοιτος του ΙΕΚ ΕΚΑΒ Αθηνών. Έχω πάρει την πιστοποίησή μου και την άδεια άσκησης επαγγέλματος. Από εκεί και πέρα έχω δουλέψει και σε άλλα ιδιωτικά ασθενοφόρα σαν διασώστης και τα τελευταία 14 χρόνια δουλεύω σε νοσοκομείο, σε μια γενική μαιευτική κλινική και είμαι και υπεύθυνος στα ασθενοφόρα.
Μία απαιτητική διάσωση που χάραξε στη μνήμη μου
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Μάλιστα. Λοιπόν Σπύρο, θέλω να μου πεις, να μου περιγράψεις μία από τις πιο απαιτητικές περιπτώσεις διάσωσης που χρειάστηκε να κάνεις ποτέ.
Σπύρος Ρουσόπουλος:
Απαιτητικές Διονύση πάνω κάτω είναι όλες, αλλά για μένα αυτό που το κάνει λίγο πιο απαιτητικό είναι όταν μπλέκεται και το συναίσθημα. Ένα παράδειγμα δηλαδή από αυτό που σου λέω, στο χώρο εργασίας μου, ένας συνάδελφός μου παθαίνει ανακοπή και κληθήκαμε να κάνουμε χειρισμό στον συνάδελφο.
Ήταν απαιτητικό γιατί το συναίσθημα μπλέκεται όταν ένας δικός σου άνθρωπος. Έτσι και στη μνήμη μου έχει μείνει, δηλαδή δεν με νοιάζει τόσο μια δυσκολία που θα αντιμετωπίσω, μια δύσκολη πρόσβαση, μια δύσκολη έξοδος, μια ασφάλιση του ασθενή, όσο όταν μπλέκεται το συναισθηματικό κομμάτι μέσα. Αν αυτό μου είχε μείνει σαν απαιτητικό για μένα.
Ο ρόλος της εξέλιξης της τεχνολογίας στη διάσωση
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Σπύρο, αν θυμάμαι καλά είπες ότι αποφοίτησε το 2007 και από ποια στιγμή και από ποια χρονολογία ξεκίνησες να το ασκήσεις σαν επάγγελμα;
Σπύρος Ρουσόπουλος:
Από το 2010 περίπου και μετά, Διονύση, εξασκώ το επάγγελμα αυτό.
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Ωραία, οπότε μιλάμε για τα τελευταία 13 χρόνια. Υπάρχουν σίγουρα όσο τα χρόνια περνάνε η τεχνολογία εξελίσσεται. Φαντάζομαι και στο κομμάτι αυτό ήθελα να ρωτήσω αν υπάρχουν πρόσφατες καινοτομίες ή εξελίξεις σε τεχνικές ή εξοπλισμό διάσωσης που έχουν αλλάξει τον τρόπο εργασίας, Τον έχουν κάνει πιο εύκολο ή πιο αποτελεσματικό.
Σπύρος Ρουσόπουλος:
Η αλήθεια είναι ναι Διονύση ότι τα πρωτόκολλα ανανεώνονται κάθε πέντε χρόνια με σκοπό να γίνουν καλύτερα και πιο αποδοτικά. Οι τεχνικές που χρησιμοποιούμε για τον ασθενή και σίγουρα βοηθάνε. Ο εξοπλισμός, η ανανέωση του εξοπλισμού σε πιο εξελιγμένα για καλύτερη σταθεροποιήσεις, καλύτερη μεταφορά και πιο εύκολη μεταφορά και πιο ασφαλή. Αυτά καλό είναι να τα παρακολουθούμε και οι κλινικές να εξοπλίζονται όσο γίνεται με πιο ανανεωμένο εξοπλισμό.
Μία επιτυγχημένη διάσωση που ακόμα θυμάμαι
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Θα ήθελα να σε βάλω λίγο σε αυτή τη διαδικασία, αν και εσύ θέλεις να μας πεις, να μοιραστείς μαζί μας μια ιστορία μιας πετυχημένης διάσωσης που έτσι σου έχει μείνει περισσότερο όλα αυτά τα χρόνια που κάνεις αυτό το επάγγελμα.
Σπύρος Ρουσόπουλος:
Η αλήθεια είναι Διονύση ότι μία που μπορεί να μην είναι τρομερή διάσωση, αλλά είναι αυτή που μου έχει μείνει στο μυαλό έτσι πολύ ευχάριστα. Μας δίνεται μία κλήση για μία τελειώμηνη εγκυμονούσα ότι γεννάει στο σπίτι.
Ξεκινάμε εμείς με το ασθενοφόρο να πάμε προς το σπίτι της γυναίκας. Δόξα τω Θεώ είχαμε και συνοδεία αστυνομίας μας άνοιγε το δρόμο να φτάσουμε γρήγορα. Λόγω της κλήσης που πήραμε είχαμε και μαία μαζί μας. Η αλήθεια είναι όταν φτάνουμε στο σπίτι, έτσι μην στα πολυλογώ μας ανοίγει την πόρτα ίσα-ίσα γιατί ήτανε πεσμένη πίσω από την πόρτα, άρα μας ανοίγει την πόρτα.
Μπαίνουμε σιγά σιγά και η πρώτη εικόνα που βλέπω, ήταν η γυναίκα στο πάτωμα με μια κουβερτούλα τυλιγμένη, λίγο το παιδί, λίγο εκείνη και ο σύζυγος, πέντε μέτρα πιο κει στο κρεβάτι, με πλάτη στη γυναίκα και σκυμμένο το κεφάλι του κάτω.
Ήταν λίγο μια εικόνα σοκ, γιατί και γυναίκα ήταν σοκαρισμένη. Μας παίρνει λίγο χρόνο να δούμε ότι όλοι είναι καλά, το παιδί, η γυναίκα και ο σύζυγος της. Για τον λόγο ότι ο σύζυγος δεν μπορούσε να έχει επαφή με τα αίματα, να βλέπει αυτά. Γι αυτό είχε γυρίσει την πλάτη του και είχε μείνει πιο πίσω.
Σπύρος Ρουσόπουλος:
Βεβαιωνόμαστε ότι όλα είναι καλά και βλέπουμε στο λώρο ότι ήταν και δεμένος και μας εξηγεί ότι προσπάθησε με ένα σκοινάκι να δέσει το λώρο. Δεν κατάφερε να κόψει Δόξα τω Θεώ η αλήθεια είναι. Αλλά ήταν η μαγική στιγμή μέσα σ’ όλο αυτό που σας περιγράφω, είναι όταν καταφέραμε να τους ηρεμήσουμε, γιατί πιο πολύ αυτό που κάναμε ήταν να επέμβουμε στην ψυχολογία τους γιατί όλα ήταν καλά.
Και όταν ήρθε και πήρε αγκαλιά τη γυναίκα του και άνοιξε το μυαλό του να δει τι ακριβώς έχει γίνει όταν γεννήθηκε το παιδί μέσα στο σπίτι τους και ότι όλα είναι καλά και πήρε μια αγκαλιά τη γυναίκα του, το μωράκι ήταν τόσο ήρεμο στην αγκαλιά της μαμάς που αυτό τώρα που σας περιγράφω με τα λόγια η εικόνα μου το δίνει δέκα φορές παραπάνω.
Ακόμα και τώρα που το εξηγώ, ανατριχιάζω, ίσως με τα λόγια μου δεν μπορώ να το κάνω έτσι αναλυτικό όπως το έχω μέσα μου, αλλά για μένα αυτή ήταν μια πολύ μαγική στιγμή. Αυτή η οικογένεια το βίωσε μόνη της στο σπίτι και πήγανε και όλα καλά.
Για μένα αυτό μου χει μείνει. Δεν ξέρω, μου χει μείνει. Μου αρέσει πάρα πολύ!
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Κοίτα, δε σε διακόπτω γιατί η αλήθεια είναι ότι εγώ έχω τη χαρά όσο σχέση σε αντίθεση με τους ακροατές να έχω και εικόνα τώρα που μας τα περιγράφεις. Οπότε εγώ έχω την εικόνα σου και βλέπω πώς αντιδράς. Θα σου πω ότι και εγώ ανατρίχιασα με την ιστορία.
Ήταν ξέρεις περίμενα να ακούσω κάτι πιο, αυτό που είπες κι εσύ πιο πολύ δράση και λοιπά, αλλά ως γονιός κι εγώ με άγγιξε πάρα πολύ και όντως είναι ένα γεγονός πολύ συγκινητικό και πολύ και πολύ όμορφο!
Διάσωση με χαρακτηριστικό τη μάχη με το χρόνο
Ευχαριστούμε λοιπόν που το μοιράστηκες μαζί μας Σπύρο, θα συνεχίσω λοιπόν ρωτώντας το εξής. Υπήρχε κάποια διάσωση που την ώρα που ήταν σε εξέλιξη έφτασε να απελπίζεσαι και να πεις ότι δεν μπορεί να γίνει κάτι. Δεν μπορούμε άλλο, δεν μπορούμε, δεν έχουμε άλλα μέσα.
Δεν. Δεν μπορεί να γίνει κάτι πέρα από το αναπόφευκτο ή τέλος πάντων κάτι που δεν θα είχε έτσι πολύ ευχάριστο τέλος, αλλά τελικά να είχε αίσιο τέλος.
Σπύρος Ρουσόπουλος:
Ναι, μου ρχεται στο μυαλό! Αυτά δεν είναι αυτά τόσο ευχάριστα, αλλά τουλάχιστον είναι από τις περιπτώσεις που έχεις να δουλέψεις πάνω σ’ αυτό, δηλαδή που έχεις να δεις λάθη και να δουλέψεις ώστε να γίνεις καλύτερος.
Έτσι, εν συντομία, για να μη σας αναλύσω πολύ όλο το σκηνικό. Πάμε στο σπίτι, η γυναίκα, η κλίση που είχαμε πάρει ήταν ότι κρυώνει και δεν νιώθει καλά. Η γυναίκα ήταν πανί, είχε εσωτερική αιμορραγία, είχε εξωμήτρια κύηση και είχε σκάσει, άρα ήταν σε υπογκαιμικό σοκ και αυτό που χρειαζόταν άμεσα ήταν όγκους αίματος, δηλαδή να της βάλουμε φλέβα να τρέξει ορός.
Εκεί έκανα την προσπάθειά μου και αλήθεια είναι δεν τα κατάφερνα. Και μια και δύο! Ήθελε κεντρική γραμμή που είναι και ιατρική πράξη και δεν θα μπορούσα να το κάνω εγώ. Αλλά την ώρα που ένιωθα – προσπαθώ να σου περιγράψω λίγο το συναίσθημα – την ώρα που ένιωθα την ανάγκη της και την αμεσότητα γιατί ήταν σε μια κλωστή η ζωή της εκείνη τη στιγμή, στο χρονικό σημείο που χρειαζόταν τον όγκο το εγώ δεν μπορούσε να της το προσφέρω λόγω αδυναμίας της τεχνικής μου, ένιωθα εγώ εκείνη τη στιγμή.
Δεν ήμουν τόσο δυνατός για να το πετύχω!
Αυτό ναι – Και που το ξανασκέφτομαι δηλαδή – με μετράει μέσα μου.
Το καλό είναι ότι αν και με τσάκισε λίγο ψυχολογικά δεν με κλείδωσε, δηλαδή κράτησα την ψυχραιμία, με βοήθησε και δεν ήμουνα μόνος μου και με το συνεργάτη μου. Που είναι πολύ καλό να καταλαβαίνει και να σε ξέρει άλλος και να βλέπει και τα όριά σου, ακόμα όταμ λυγάς να ξέρει, μπορεί να σε ανεβάσει για να συνεχίσεις, ήταν ένα να πούμε ότι ήταν άμεση η διακομιδή και να συνεχίσουμε να την πάρουμε ώστε να τρέξουμε γρήγορα για να συνεχιστεί η διαδικασία ενδοοικογενειακά για να προλάβουμε τη γυναίκα, όπως και έγινε.
Οπότε δώσαμε την κλήση ακριβώς τα ζωτικά της γυναίκας, το τι χρειαζόταν. Ήταν έτοιμοι ενδονοσοκομειακά με το που πάμε να την παραλάβουν και να πέσουν από πάνω τους και η κεντρική γραμμή και μπήκε κατευθείαν χειρουργείο.
Και το καλό είναι ότι αυτό έχει χρόνια που έχει γίνει. Η γυναίκα είναι μια χαρά, είμαστε φίλοι και στο Facebook, έχουμε κρατήσει επαφή. Τα λεπτά, αν καθυστερήσαμε λίγα λεπτά παραπάνω που είναι λόγια του γιατρού ήταν αυτά, η γυναίκα σήμερα μπορεί να μην υπήρχε, να έχει χαθεί από αυτό, άρα και η γραμμή που δεν καταφέραμε, η αμεσότητα που κρίναμε και να το μεταφέρουμε, Δόξα τω Θεώ ήταν και κοντά στην κλινική.
Ήταν το καθαρό, το καθοριστικό σημείο.
Σχέση με διασωθέντες
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Εδώ μου γεννήθηκε ένα ερώτημα. Είχα έτσι μια στιγμή στη ζωή μου ένα περιστατικό δουλεύοντας σε μια υπηρεσία τελοσπάντων. Χρειάστηκε – θα σου πω γιατί λέω την ιστορία εν τάχει – μια ηλικιωμένη γυναίκα έχασε τις αισθήσεις της και λόγω του επαγγέλματος και λόγω του ότι γνωρίζω πρώτες βοήθειες, όπως έχουμε πει στη βασική εκπαίδευση, αυτό που χρειαζόμαστε και εμείς ως προπονητές να έχουμε, έδρασα άμεσα με τη διαδικασία όπως έπρεπε να γίνει.
Καλέσαμε ασθενοφόρο, αλλά εκείνη τη στιγμή με λίγα λόγια τις έδωσα τις πρώτες βοήθειες απλές για να την κρατήσω ουσιαστικά αυτό που είπες ψυχολογικά πιο πολύ γιατί δεν έχει κάτι πολύ σοβαρό η γυναίκα. Οπότε είναι ένα περαστικό πάρα πάρα πολύ μικρό, πάρα πολύ, αλλά θυμάμαι για πόσο καιρό ερχόταν στην υπηρεσία πάρα πολύ συχνά με έβρισκε, μου είχε φέρει δώρα.
Ένιωθα λοιπόν ότι είχα κάνει κάτι πάρα πολύ σημαντικό για αυτή, ότι της έσωσα τη ζωή, που ίσως πρακτικά να μην ήταν τελικά έτσι ακριβώς. Οπότε εδώ έρχεται η ερώτηση μου. Έχει συμβεί αρκετές φορές με ανθρώπους με τους οποίους περνάς τέτοιου είδους καταστάσεις, αργότερα να έρχονται να σε βλέπουν, να επικοινωνούν, είτε να θέλουν να κρατήσουν μια επαφή με έναν άνθρωπο με τον οποίον αυτοί βλέπουν, νιώθουν ότι τους βοήθησε στο να τους σώσει τη ζωή ή να τους προλάβει από κάτι δυσάρεστο;
Σπύρος Ρουσόπουλος:
Η αλήθεια είναι Διονύση, ότι πλέον προσπαθώ εγώ να είμαι λίγο αποστασιοποιημένος από αυτό. Δεν είναι κακό έτσι λίγο που το λέω. Προσπαθώ να το κρατήσω όσο πιο επαγγελματικά γίνεται. Να μην δίνουμε συναισθηματικά σε όλα τα περιστατικά γιατί δυστυχώς δεν είναι και όλα ευχάριστα.
Άρα αυτό που με κρατάει και λίγο ψυχικά ασφαλή και να κρατώ τη δύναμη να συνεχίσω να το κάνω χωρίς να μειώσω, σίγουρα έχουν κάποιοι που μαστε και στο Facebook, όπως είπα ακόμα, να παρακολουθούμε να μιλάμε. Όχι τρελά πράγματα, ένα χρόνια πολλά, μία επαφή, αλλά γενικότερα προσπαθώ να είμαι λίγο αποστασιοποιημένος.
Δεν ξέρω αν ακούγεται άσχημο, αλλά τουλάχιστο εμένα αυτό με βοηθάει να κρατάω μία ισορροπία στη ζωή μου και στο επάγγελμά μου.
Ψυχικός κόσμος μετά από μια αποτυχία
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Όχι, όχι. Είναι πάρα πολύ σωστό αυτό που λες. Θα συμφωνούσα απόλυτα γιατί το κλειδί σε αυτό που είπες είναι το ότι δεν είναι όλα τα γεγονότα ευχάριστα. Γιατί και σίγουρα εδώ στις δουλειές μας Σπύρο, όταν φεύγουμε από τη δουλειά μας πολλοί και κάνουμε επαγγέλματα τα οποία τα παίρνουμε στο σπίτι που λέμε έτσι εισαγωγικά, αισθανόμαστε πίεση ότι μεταφέρουμε τα προβλήματά μας στο σπίτι μας, το άγχος, πόσο μάλλον όταν φεύγεις από μία διάσωση, είτε έχει αίσιο τέλος είτε όχι.
Αν αυτό δεν είσαι συναισθηματικά με το κάθε ένα γεγονός, νομίζω ότι ψυχικά θα ήταν πάρα πάρα πολύ δύσκολο και θα επηρέαζε και τη ζωή γενικότερα, την ενδοοικογενειακή και την επαγγελματική κατ’επέκταση.
Ορμώμενος λοιπόν Σπύρο από την προηγούμενη απάντησή σου, ήθελα να σε ρωτήσω κάτι άλλο. Πώς αντιμετωπίζεται το συναισθηματικό άγχος τ’ότι δε γίνεται να μπορεί κάποιος διασώστης να σώσει τους πάντες.
Σπύρος Ρουσόπουλος:
Αυτό Διονύση από τη σχολή μας το λέγανε και σαν να μας προετοίμαζαν κιόλας γι αυτό. Κάποια σαφή οδηγία δεν είχαμε, αλλά μας βάζανε στο τρυπάκι ότι δεν είμαστε Θεοί και ότι θα νιώθουμε πολύ καλά με τον εαυτό μας όταν ξέρουμε ότι έχουμε δώσει το 100%.
Αυτό το είχα κρατήσει, απλά το κατάλαβα μετά από καιρό. Τουλάχιστον εγώ έτσι το συνέδεσα πάνω σε αυτό. Ότι νιώθεις καλά με τον εαυτό σου όταν ξέρεις ότι τα δίνεις όλα για να βοηθήσεις τον άλλον. Άσχημα θα νιώσεις όταν ξέρεις ότι κάπου έχεις υστέρησει, κάπου είχες κάποιες ελλείψεις και δεν κατάφερες ουσιαστικά να βοηθήσεις τον άλλον, ειδικά άμα καταλήξει κιόλας, ψυχολογικά είναι δυσβάσταχτο αυτό το κομμάτι.
Άρα άμα είναι να τον πάρει ο Θεός και να πάει κοντά του, εμένα τουλάχιστον έτσι για να με έχει ψυχικά ήρεμο, θα νιώθω καλά όταν ξέρω τα έχω κάνει ό, τι έπρεπε να γίνει, ό, τι είναι ανθρωπίνως δυνατόν να γίνει. Και το έχω κάνει με το 100% μου. Αυτό με αγαλιάζει λίγο. Δεν είμαστε θεοί, αλλά είμαστε διασώστες, δηλαδή επιβάλλεται να δώσουμε το 100% των γνώσεών μας εκείνη τη στιγμή.
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Γνωρίζεις αν υπάρχουν διαθέσιμα συστήματα υποστήριξης ή παροχής συμβουλών για διασώστες που αντιμετωπίζουν ψυχικά τραύματα από τα περιστατικά τα οποία έχουν περάσει;
Σπύρος Ρουσόπουλος:
Η αλήθεια είναι με αυτό κομμάτι, ναι, υπάρχουν και στο χώρο εργασίας μου έχουν που γίνονται σεμινάρια τακτικά στον χώρο σεμιναρίων όπου μπορούμε όποιος θέλει να παρακολουθήσει για διαχείριση ψυχολογίας, πολύ ωραία.
Από εκεί και πέρα έχω δει κι εσείς μέσα στη LearnHealth και θα έχετε κάποια πολύ ωραία σεμινάρια πάνω σε αυτό. Και μου δίνεις λίγο και πιο εύκολα τη δυνατότητα για το χρόνο μου να το παρακολουθήσω και από το σπίτι αυτό και είναι κάτι που θέλω να το δω.
Διασώστης, σύζυγος και πατέρας
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Πάμε λίγο Σπύρο να περάσουμε καθότι γνωρίζω ότι είσαι οικογενειάρχης και έχεις παιδιά και θα ήθελα εδώ να μας πεις, να μας εξηγήσεις τις επιπτώσεις στην οικογένεια σου και στην προσωπική σου ζωή. Δηλαδή ας πούμε για παράδειγμα πώς αισθάνεται η οικογένεια σου για τους κινδύνους που συνδέονται με τη δουλειά σου.
Σπύρος Ρουσόπουλος:
Η αλήθεια είναι το πιο πρόσφατο που αρκετοί υγειονομικοί είχαν αυτό το θέμα. Παράδειγμα για το Covid-19 λέω, ο φόβος που ερχόμασταν σε επαφή, που κάναμε διακομιδές αρρώστων με Covid, το άγχος ήταν πολύ μεγάλο στο σπίτι από τη γυναίκα μου για μένα τον ίδιο, για αυτό που θα μπορούσε να μεταφέρω πιθανόν και στην οικογένεια, αλλά προσπαθώ να εξηγήσω και στη γυναίκα μου και σε αρκετό κόσμο γιατί μας λένε δεν ανησυχείτε με τον Covid ότι έρχομαστε σε επαφή. Παιδια δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με τον Covid.
Έχουμε τόσα μεταδοτικά νοσήματα! Έχουμε ηπατίτιδες, έχουμε AIDS. Εμείς έχουμε να κάνουμε με όλα αυτά. Είμαστε προετοιμασμένοι με τα μέσα μας και ατομικής προστασιας μας για κάθε ένα τέτοιο περιστατικό εμείς πέφτουμε πάνω σε ένα περιστατικό που δεν ξέρουμε τι έχει ο άλλος, άρα θα το αντιμετωπίζουμε λες και είναι μολυσματικό.
Για αυτό εγώ νιώθω λίγο ΟΚ με αυτό. Τώρα στο σπίτι υπάρχει μια ανασφάλεια, αλλά με τον καιρό το έχει δουλέψει και η σύζυγος, το πήρε λίγο προσωπικά τώρα εγώ στο σπίτι μου, έτσι για τη σύζυγό.
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Και εμένα η ερώτησή μου εκεί πήγαινε σπίτι έτσι κι αλλιώς. Αν δεν κάνω λάθος – όχι, δεν κάνω λάθος – έχεις δράσει και στο κομμάτι της διάσωσης και εκτός των ασθενοφόρων, εκτός της δουλειάς σου, έτσι δεν είναι;
Σπύρος Ρουσόπουλος:
Διονύση η αλήθεια είναι ότι γενικότερα έτσι και στην αρχή αναφέραμε για το πως μπήκα στα ΕΚΑΒ και πως μου ήρθε η ιδέα αυτή. Η αλήθεια είναι ότι μέσα μου, μου άρεσε, ήθελα το να βοηθήσω τον κόσμο. Με εξίταρε λίγο αυτό το πράγμα και κοίταγα γενικότερα να μπω στην Πυροσβεστική και να κάνω και άλλα πράγματα.
Δεν είχα τότε τη δυνατότητα, δεν είχα ασχοληθεί αρκετά, αλλά γενικότερα δεν είναι κάτι που αφήνω και μου δόθηκε πριν δύο χρόνια η δυνατότητα να μπω στο Δήμο μας, στην Τοπική αυτοδιοίκηση, στην ομάδα δασοπροστασίας, και δασοπυρόσβεσης σ’ ένα κομμάτι και υγειονομικού για να επιχειρούμε αλλά και για δασοπυρόσβεση.
Άρα επιχειρούμε και στο βουνό και στις φωτιές, και γενικότερα και στην πρόληψη, σε όλο το κομμάτι, όσο έχει να κάνει με το θέμα βουνού και ασφάλειας. Άρα ναι, παίρνουμε μέρος και σε τέτοιες δράσεις.
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Οπότε θα επανέλθω σε προηγούμενη ερώτηση. Φαντάζομαι ότι οι ανησυχίες στην οικογένεια και στα παιδιά και στη σύζυγο γιατί νομίζω ότι τα παιδιά είναι σε μια ηλικία που καταλαβαίνουν τι δουλειά κάνει από εμάς, επηρεάζει και εκεί και εκεί. Υπάρχει μεγάλο άγχος όταν φεύγω να πάω στην τάδε φωτιά. Έτσι;
Σπύρος Ρουσόπουλος:
Η αλήθεια είναι ναι, είναι λίγο στενάχωρο όλο αυτό. Από τη μια νιώθει την περηφάνια, από την άλλη περιμένει το τηλεφώνημα του όταν έχει τελειώσει και είναι όλα καλά. Η αλήθεια είναι ότι επειδή δεν είμαστε πυροσβεστική, συνήθως δεν πάμε πρώτη γραμμή, αλλά τώρα με τις μεγάλες φωτιές που είχαμε έτυχε να ήμασταν και πρώτη γραμμή σε μία περίπτωση έτσι να μην το αναλύσω πολύ, που γύρισα σπίτι – δε της τα λέω επιτόπου – τα αναφέρω πάντα κάτι απλά και μετά θα της εξηγήσω. Αλλά όταν μπήκα μέσα και μύριζε όλο το σπίτι κάρβουνο και καμένο, μου λέει τι έχει γίνει.
Μου λέει που πας; Τι κάνεις τελικά;
Είναι λίγο – μπλέκονται και τα συναισθήματα Διονύση, αλλά πιστεύω ότι ο καλός ο σκοπός τελικά καταπραΰνει λίγο…
Πώς να το πω;
Ίσως και τους φόβους που έχει ο άνθρωπος στο σπίτι. Δηλαδή τι να πουν τότε και οι οικογένειες των πυροσβεστών που είναι κάθε μέρα σ αυτά σε πολύ πιο επικίνδυνα σκηνικά; Εμείς παίρνουμε ένα κομμάτι μόνο από αυτό και συγχαρητήρια και μπράβο έτσι με την ευκαιρία και σε όλα τα παιδιά και τους πυροσβέστες που κλήθηκαν αυτό το καλοκαίρι να είναι σε φωτιές.
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Ναι θα συμφωνήσω κι εγώ σε αυτό και έχεις απόλυτο δίκιο. Και αυτό το καλοκαίρι και δυστυχώς στη χώρα μας κάθε καλοκαίρι και τώρα έχουμε και τις πλημμύρες και γενικά ας το αφήσουμε αυτό, θα είναι ένα τεράστιο θέμα να μην μπλέξουμε στη δικιά μας την κουβέντα.
Πάντως έχεις απόλυτο δίκιο. Συγχαρητήρια σε όλα αυτά τα παιδιά που παλεύουν και πολλές φορές ίσως και με το ακατόρθωτο. Και εδώ είναι και το άσχημο, θα το πω… Δεν μπορώ να μείνω έξω τελείως από αυτό μιας και μου έδωσε την πάσα.
Το άσχημο σε αυτό για μένα είναι πολλοί άνθρωποι που κάθονται σε μια τηλεόραση μπροστά και κουνάνε το δάχτυλο λέγοντας τι έγινε σωστά, τι δεν έγινε σωστά, γιατί δεν πήγε εκεί, γιατί δεν πέταξε αεροπλάνο, γιατί δεν έριξε νερό; Αυτό είναι για μένα είναι ένα από τα φαινόμενα τα οποία…
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Διονύση μου αυτό το φαινόμενο δε θα σταματήσει ποτέ. Πάντα θα υπάρχουν! Δεν ασχολήθηκα ποτέ, ούτε πρόκειται να ασχοληθώ ούτε σε τέτοιες συζητήσεις, ούτε με αυτούς τους ανθρώπους.
Ό, τι με ουσία έχει να πει ο καθένας, εγώ είμαι ανοιχτός να ακούσω και πιστεύω και αυτοί που ξέρουνε έχουν να ακούσουνε και να πάρουν ιδέες από όποιον έχει ουσιαστικά να πει κάτι. Αλλά να υπάρχει ουσία σε όλο αυτό και όχι μια άσκοπη κριτική.
Γι αυτό και δε μένω σε όλα αυτά τα λεγόμενα. Προσπαθώ να μείνω στη ζωή μου γενικότερα, στην ουσία και σ αυτό που θα με πάει μπροστά, ακόμα και για να δω το λάθος. Γιατί και αυτό θα σε βοηθήσει να το βελτιώσεις για να γίνει σωστό αύριο το σημερινό λάθος.
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Συνδέοντας λοιπόν και κλείνοντας το προηγούμενο κεφάλαιο που αναφέραμε, ήθελα να σε ρωτήσω πόσο δύσκολο είναι να αφήσεις τη δουλειά πίσω σου όταν μπαίνεις στο σπίτι και αντίστροφα όταν – γιατί και εδώ είναι ένα θέμα – όταν θα φύγεις από το σπίτι που και μες στην οικογένεια μπορεί να έχουν προβλήματα, άγχη, στρες, δύσκολες καταστάσεις, πως αντίστροφα κι αυτό λοιπόν να αφήσεις πίσω την οικογένεια όταν πας σε ένα περιστατικό να αντιμετωπίσεις.
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Σίγουρα και αυτό με τον καιρό δουλεύεται αλλά. Δεν ξέρω αν το παθαίνω εγώ, αν και σε άλλους όταν μπαίνω σε ένα περιστατικό, σε μια κατάσταση, παθιάζομαι, δίνομαι εκεί δηλαδή δεν υπάρχει άλλη σκέψη. Δεν λέω ότι ξεχνάω την οικογένειά μου, αλλά κατά κάποιο τρόπο εκείνη τη στιγμή ναι, μένει πίσω, ασυναίσθητα.
Είμαι στο σκηνικό. Είμαι στο περιστατικό και είμαι δοσμένος 100%. Τα αυτιά μου, τα μάτια μου, οι αισθήσεις μου εκεί. Ίσως αυτό είναι που βοηθάει έναν να αποδίδει. Αλλά δεν είχα ποτέ αυτό το θέμα μπλεξίματα δηλαδή με τον καιρό κιόλας. Με έκανε να είμαι και ήρεμος όταν είμαι εκεί.
Η σημασία της ομάδας στη διάσωση
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Το επόμενο κεφάλαιο που θα ήθελα να ανοίξουμε είναι το το ισχύς εν τη ενώσει, δηλαδή η δύναμη ουσιαστικά της ομάδας στη δουλειά σας πάνω. Πόσο κρίσιμη είναι η συνεργασία της ομάδας σε μια επιχείρηση διάσωσης και πώς διασφαλίζεται ότι όλοι βρίσκονται στην ίδια γραμμή σε καταστάσεις υψηλής πίεσης;
Σπύρος Ρουσόπουλος:
Διονύση είναι το άλφα και το ωμέγα. Δεν πας μόνος σου, δεν γυρνάς μόνος. Θέλω να πω ότι το καλό αποτέλεσμα το φέρει η ομάδα. Η άμεση συνεργασία. Δεν γίνεται εγώ να κάνω έναν απεγκλωβισμό, δεν γίνεται εγώ να κάνω μια σταθεροποίηση χωρίς να έχω τον αδερφό μου δίπλα μου, δηλαδή αδερφό τον λέω γιατί έτσι τον νιώθω, τον άνθρωπο που με ξέρει, τον ξέρω, που θα μιλήσουμε με τα μάτια.
Ο ένας θα καλύψει τον άλλον, το ένας θα συμπληρώσει τον άλλον. Νομίζω είναι το κλειδί της επιτυχίας. Και δεν νομίζω μόνο στο δικό μου το επάγγελμα, αλλά νομίζω σε όλα που χρειάζονται συνεργασία. Και Δόξα τω Θεώ νιώθω πολύ τυχερός αυτό το κομμάτι με τους ανθρώπους που συνεργάζομαι και που έχω συνεργαστεί.
Έχω τις καλύτερες εντυπώσεις! Δηλαδή μακάρι όλοι να έχουν άψογους συνεργάτες. Βοηθάει να αποδώσουν στο μέγιστο.
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Σε ένα επάγγελμα στο οποίο όπως αναφέραμε και προηγουμένως, υπάρχουν περιστατικά τα οποία έρχονται σε επιτυχία – δεν θα ποτέ υποχωρήσετε κάπου σε αποτυχία, διότι επιτυχία έχει ένα περιστατικό. Όταν έχεις δώσει το 100% μπορούσες ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, δεν ξέρω αν ισχύει αυτό που λέω.
Σπύρος Ρουσόπουλος:
Ναι, εγώ συμφωνώ σε αυτό. Δηλαδή εγώ μέχρι ένα σημείο μπορώ να επηρεάσω! Δηλαδή εσύ ένα παράδειγμα, όταν ο άλλος έχει πάθει, να μην πω σε τέτοια, να μην πω έτσι περιστατικά. Αλλά άμα όλος τι να το πω αλλιώς έχει ένα μη αναστρέψιμο αίτιο που εγώ θα τηρήσω το πρωτόκολλο και δεν πάει καλά και καταλήξει ο άνθρωπος. Δεν θα φταίω εγώ που δεν τον άνάξασα, αλλά το αίτιο.
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Πολύ σωστά. Γι αυτό λοιπόν δεν συμφωνώ απόλυτα και γι αυτό είπα ότι για να κάνω την ερώτησή μου, δεν θα πω για μια επιτυχημένη αποστολή ή μία αποτυχημένη. Θα πω λοιπόν για οποιοδήποτε τέτοιο περιστατικό στο οποίο υπάρχουν αυτές οι συναισθηματικές μεταπτώσεις, όπως είπαμε και προηγουμένως.
Τι σε εμπνέει στη δουλειά σου;
Τι είναι αυτό που σε εμπνέει στη δουλειά σου; Να συνεχίζεις να προσπαθείς να μπαίνεις στη διαδικασία αυτής της ψυχικής πίεσης και να κάνεις τη δουλειά σου; Γιατί εδώ που τα λέμε καταλαβαίνω ότι ο κάθε επαγγελματίας που οποιαδήποτε δουλειά κι αν κάνει πάνω στο κομμάτι αυτό, δηλαδή μιλάμε για τη διάσωση τώρα, όπως είπες προηγουμένως, οι πυροσβέστες, οι λιμενικοί, οι αστυνομικοί, οι γιατροί, σου λέω τώρα ανθρώπους που επεμβαίνουν άμεσα ουσιαστικά σε ένα περιστατικό, σίγουρα έχει ψυχολογικές μεταπτώσεις γιατί μπορεί να μεταφέρεις ένα νέο άσχημο κάπου, πρέπει να υπάρχει σίγουρα κάτι εκεί που όταν γυρνάς σπίτι σου, όταν ξαπλώνει στο κρεβάτι σου, κάθεσαι να ηρεμήσεις, που να σε εμπνέει όσο δύσκολο και να είναι την επόμενη μέρα να σηκωθείς και να πας σε ένα ακόμη περιστατικό.
Εσένα προσωπικά τι είναι αυτό που σε εμπνέει και σου δίνει αυτή τη δύναμη να συνεχίσεις να κάνεις αυτήν την απαιτητική δουλειά;
Σπύρος Ρουσόπουλος:
Το ευχάριστο, το ουσιαστικό, το ευχαριστώ και να πάρεις την ικανοποίηση ότι έχεις κάνει κάτι ουσιαστικά σωστό. Καλό δηλαδή. Κάνω μια δουλειά που μου αρέσει αλλά και που αποδίδει και βλέπω αποτελεσματικότητα σε αυτά που πάνε και καλά δεν το συζητώ.
Και το ουσιαστικό ευχαριστώ και η ευγνωμοσύνη και ο σεβασμός στα μάτια των άλλων και δεν μιλάω μόνο για τους ασθενείς αλλά ακόμα και από τους συναδέλφους που βλέπουμε ο ένας την προσπάθεια του άλλου, το πόσο δινόμαστε πάνω σ αυτό, καταθέτουμε τον εαυτό μας πάνω σε αυτό, για να μάθουμε παραπάνω, να αποδώσουμε περισσότερα.
Όλο αυτό το κομμάτι μου αρέσει και δίνει την επιλογή να κάνω και το κάτι παραπάνω. Γενικότερα μου αρέσουν στη ζωή μου και οι προκλήσεις δηλαδή και όσο μπαίνω στο κομμάτι της υγείας, της διάσωσης βγαίνουν και άλλα πράγματα που μπορεί να αποδώσει και να κάνεις και παραπάνω. Κι όλο αυτό ότι δεν υπάρχει τελειωμός – ταβάνι.
Ότι είμαι μέχρι εδώ, αλλά μπορώ να κάνω και δέκα πράγματα παραπάνω. Δεν με αφήνει να βαλτώσω, με παρακινεί να συνεχίσω να διαβάζω κι άλλο να βλέπω τις εξελίξεις. Να πάμε να δούμε και στο βουνό αυτό που είπαμε τη διάσωση στο βουνών, πάμε ωα δούμε δασοπυρόσβεση, πάμε να δούμε αύριο-μεθαύριο και άλλα πράγματα που έχω στο μυαλό όλο αυτό το πράγμα. Μπαίνεις μέσα σε μια ρόδα που ξεκινάει και γυρίζει και μέσα σε όλο αυτό εγώ νιώθω πολύ ευχάριστα.
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Ήθελα να σε ρωτήσω το εξής, αυτό συμβαίνει σε πολλά επαγγέλματα, σε πολλούς ανθρώπους. Στη δικιά σας περίπτωση νομίζω ότι είναι πιο συχνό, είναι η συνέχεια ουσιαστικά αυτό που έλεγα προηγουμένως, της περίπτωσης κάποιου που κουνάει το δάχτυλο για να πει τη δικιά του γνώμη και άποψη. Εδώ ήθελα να σε ρωτήσω το εξής.
Έχεις στο μυαλό σου κάποιες παρανοήσεις που μπορεί να έχει το κοινό για τη δουλειά σας και τι θα θελες, ας πούμε να τους πεις, να γνωρίζουν που ίσως να μην το γνωρίζουν ή να έχουν διαφορετική – να το έχουν παρανοήσει και να το χρησιμοποιούν διαφορετικά;
Σπύρος Ρουσόπουλος:
Για να είμαι ειλικρινής, έχω πάρει αρκετή αγάπη και σεβασμό από τον κόσμο. Κάποια σημαντική παρανόηση δεν έχω δει να έχει ο κόσμος. Δεν έχω δει δηλαδή – πραγματικά βλέπω σεβασμό πάνω σε αυτό που κάνουμε. Δεν βλέπω να έχει κάποια παρανόηση. Δηλαδή μέχρι και ότι είμαστε οικονομικά αύναμοι μέχρι και σε αυτό.
Έχουν γνώση ακόμα και όταν παραπονιούνται. Στην ουσία όμως ξέρουν τι προσπάθεια καταβάλουμε. Ακόμα και για τις αργοπορίες που αναφέρουν το σύνηθες για τα περιστατικά στο δρόμο από το ΕΚΑΒ ότι αργεί. Ξέρουν ότι το προσωπικό είναι λίγο. Άρα ουσιαστικά παρανόηση από τον κόσμο δεν νομίζω ότι υπάρχει. Ίσως στην ένταση να πούνε κάποια πράγματα παραπάνω, αλλά γενικότερα πιστεύω ότι υπάρχει αντίληψη ακριβώς ποιοι είμαστε και τι κάνουμε.
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Τι θα έλεγες πως μπορεί το ευρύ κοινό να προετοιμαστεί ή να εκπαιδευτεί καλύτερα για να αποτρέψει την ανάγκη διάσωσης εξ αρχής;
Σπύρος Ρουσόπουλος:
Ναι, πολύ ωραίο αυτό που λες και δόξα τω Θεώ, λόγω ότι ο κόσμος ξεκινάει και ψάχνει ενημέρωση, ψάχνει γνώση, έτσι και εμείς και εσείς με τη LearnHealth – πάρα πολύ ωραία, υπάρχουν σεμινάρια διαδικτυακά και δια ζώσης που μπορεί ο καθένας να ενημερωθεί, να μορφωθεί, να παρακολουθήσει. Και νομίζω υπάρχει και μεγάλη ζήτηση πλέον σε αυτό και μ αρέσει που το βλέπω γενικότερα και στον χώρο μου.
Και ήδη υπάρχουν επαγγελματίες υγείας όπου ψάχνουν να μάθουν και παραπάνω πράγματα. Ότι δεν σταματάει τα σεμινάρια που γίνονται πάνω στο θέμα της υγείας αυτή τη στιγμή που μιλάμε ή έχει πολύ υλικό.
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Εδώ θέλω να αναφέρω στο κοινό ότι είμαστε στη διαδικασία εδώ και αρκετό διάστημα να προετοιμάζουμε μια σειρά σεμιναρίων πρώτων βοηθειών. Μικρά, webinars και ένα μεγάλο το οποίο θα έχει να κάνει με ουσιαστικά με μεγαλύτερη, με πιο εύκολη προσέγγιση στο κοινό. Δεν θα αφορά επαγγελματίες τόσο πολύ όσο το κοινό. Έτσι δεν είναι;
Σπύρος Ρουσόπουλος:
Ναι, η αλήθεια είναι, δεν είναι για όλο τον κόσμο και οι επαγγελματίες εννοείται. Μπορούν να παρακολουθήσουν δηλαδή ακόμα και το φρεσκάρισμα. Κακό δεν. Αλλά κυρίως για τον κόσμο δηλαδή. Θα ξεκινήσουμε με πιο απλά, και με τον καιρό έτσι και στο μυαλό μου έχουν να το εμβαθύνουμε και σε πιο advanced πράγματα.
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Θες να μας δώσεις μια εικόνα 4-5 θεματάκια που θα ασχοληθούμε στη LearnHealth στο άμεσο μέλλον; Τα πρώτα δηλαδή που θα κάνουμε τα θέματα θα είναι.
Σπύρος Ρουσόπουλος:
Ναι, πολύ ευχαρίστως Διονύση. Στην αρχή σίγουρα θα ήθελα να μιλήσω για την εισαγωγή στις πρώτες βοήθειες, το ποιοι μπορούν να προσφέρουν πρώτες βοήθειες, τους τρόπους για μια σωστή και ασφαλή προσέγγιση, το να μάθει ο καθένας να κάνει μια πρωταρχική εκτίμηση, ακόμα και το πιο απλό, το να συζητήσεις για μια σωστή κλήση στο ΕΚΑΒ μου ακούγεται τραβηγμένο, αλλά και όντως γίνονται πολλά λάθη ακόμα και σε αυτό.
Σίγουρα να μπούμε λίγο στα πιο βαθιά και πιο ωραία, ίσως για τους περισσότερους που ήρθαν στην αντιμετώπιση μιας πνιγμονής, μιας απόφραξης αεραγωγού από ξένο σώμα, στο να μάθουμε να κάνουμε σωστή ΚΑΡΠΑ σε έναν ενήλικο ή ένα παιδάκι, τη μέθοδο Heimlich, δηλαδή είναι πάρα πολύ ωραία τα πράγματα έτσι πιστεύω και θα έχει πολύ ενδιαφέρον να το παρακολουθήσουν ακόμα κι αυτοί που έχουν παρακολουθήσει τέτοιου είδους σεμινάρια, να τα ξαναδούν, να θυμηθούν ή να καλύψουν και κάποια κενά που μπορεί να έχουν προέλθει από το χρόνο.
Τι συμβουλή θα έδινες σε κάποιον που ξεκινάει σήμερα με τη διάσωση;
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Λοιπόν Σπύρο μου, κλείνοντας θα ήθελα να σου κάνω μια πολύ ωραία ερώτηση. Την ωραία και την έχω κάνει εγώ αλλά μου άρεσε όταν τη σκέφτηκα.
Σπύρος Ρουσόπουλος:
Θα πρέπει να διαφημίσουμε λίγο και τον εαυτό μας. Μπράβο Διονύση!
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Έτσι; Ναι, χρειάζεται που και που. Παρ όλα αυτά λοιπόν, άκου την ερώτηση και απάντα για να δεις ότι ήταν όντως καλή. Ήθελα να μου πεις αν κοιτάξεις πίσω στην καριέρα σου, τι συμβουλή θα έδινες σε κάποιον ο οποίος θέλει να ξεκινήσει τη διάσωση σήμερα;
Σπύρος Ρουσόπουλος:
Ωραία.
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Είδες από το κενό που έκανες για να απαντήσεις. Καταλαβαίνω τι ερώτηση ήταν καλή και σε έβαλες να σκεφτείς, οπότε σου δίνω λίγο χρόνο, σου δίνω λίγο χρόνο να μου απαντήσεις.
Σπύρος Ρουσόπουλος:
Διονύση έτσι μια συμβουλή που θα έδινα, κατ αρχάς να είναι συνειδητοποιημένοι αυτοί που θέλουν να το κάνουνε, να το κάνουν με τον εαυτό τους, να βάλουν τον εαυτό τους μέσα σε όλο αυτό. Και να δοθούν, να δοθούν και να αποκτήσουν γερές βάσεις για να έχουν την ψυχική ηρεμία. Να το βγάλουν και στην πράξη.
Να τα αγαπήσουνε Διονύση, να τα αγαπήσουν, να τα αγαπήσουν πραγματικά και όλα τα άλλα θα έρθουν μόνα τους. Ίσως αυτή είναι η πιο μεγάλη συμβουλή. Θέλει πολύ αγάπη, να τα αγαπήσουμε.
Διονύσης Φιλιππόπουλος: Νομίζω, νομίζω πως είναι κατατοπιστικότατος στην απάντησή σου. Λοιπόν Σπύρο, κάπου εδώ θα κλείσουμε το σημερινό μας επεισόδιο. Πραγματικά ήταν μεγάλη μου χαρά αυτή η συζήτηση που κάναμε. Κάθε φορά που κάνουμε μια κουβέντα μαζί, επειδή είμαστε και και γνωστοί και φίλοι χρόνια και εγώ ξέρω τη δουλειά σου.
Ήδη σήμερα έμαθα πράγματα τα οποία δεν τα ήξερα. Γιατί είσαι άνθρωπος που δεν μιλάς για τον εαυτό σου πολύ. Οπότε για να πάρει κάποιος από σένα κάτι, πρέπει πρώτα να ρωτήσει. Κάποιος από αυτές τις ερωτήσεις δεν είχα κάνειλοιπόν προσωπικά.
Λοιπόν, προσωπικά θα ψάξω και εγώ σήμερα μαζί με το κοινό. Σ’ευχαριστώ πάρα πολύ λοιπόν για αυτή την όμορφη συζήτηση και θα ήθελα σίγουρα θα ανανεώσουμε και σε ένα επόμενο επεισόδιο podcast αλλά και την παρουσία σου στην λέσχη, μέσω των οποίων θα έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε κι εμείς και το κοινό. Οπότε ευχαριστώ πάρα πολύ και καλή σου συνέχεια Σπύρο μου!
Σπύρος Ρουσόπουλος:
Διονύση και εγώ σε ευχαριστώ πάρα πολύ για την ευκαιρία που μου δίνετε αυτή λίγο να μιλήσουμε εδώ και την δυνατότητα να κάνουμε κι αυτά τα webinars ώστε να μπορέσει να τα δει ο κόσμος και θα χαρώ, Θα χαρώ πραγματικά να μπούμε δυναμικά και να τα ξεκινήσουμε έτσι όλα αυτά με την ίδια διάθεση που έχουμε και μιλάμε τώρα.
