Ακούστε το podcast
Τι θα συζητήσουμε
Μαζί με την ασύλληπτη χαρά που φέρνει ο ερχομός ενός παιδιού στους γονείς του, φέρνει παράλληλα και ένα τεράστιο αίσθημα ευθύνης, σχεδόν στο απόλυτο με ότι σχετίζεται με την ανατροφή του αλλά πολύ περισσότερο σε σχέση με την ασφάλεια και υγεία του.
Κάθε γονιός εκτός από τις πολύ εύκολες περιπτώσεις κατά τις οποίες ένα παιδί δείχνει και είναι άρρωστο (ίωση, κρυολόγημα, πυρετός), παρατηρεί με θρησκευτική ευλάβεια την συμπεριφορά του παιδιού, τον τρόπο που επικοινωνεί τα συναισθήματά του, την συναναστροφή του με άλλα παιδιά και πολλές φορές ακόμα και επιστρατεύοντας το ένστικτό του, απευθύνεται σε εξειδικευμένους επαγγελματίες υγείας, έχοντας πρωτίστως παρατηρήσει ότι ενδεχομένως «κάτι δεν πάει καλά με το παιδί».
Τι γίνεται όμως στις περιπτώσεις που ένα παιδί ενηλικιώνεται χωρίς να έχει πέσει στην αντίληψη των γονιών του ένα υπαρκτό πρόβλημα υγείας και που έρχεται το ίδιο να ανακαλύψει πλέον ως ενήλικας;
Μια τέτοια περίπτωση είναι και το φάσμα του αυτισμού στην ενήλικη ζωή!
Πολλοί άνθρωποι στις μέρες μας, αντιλαμβάνονται μόνοι τους ζητήματα συμπεριφοράς και με το φόβο του κοινωνικού στίγματος, δεν ενεργούν όπως κανονικά θα έπρεπε (επικοινωνία με αρμόδιους ιατρούς και ψυχολόγους για διάγνωση και θεραπεία), με αποτέλεσμα να εξακολουθούν τη ζωή τους με έντονη την παρουσία της αβεβαιότητας και σύγχυσης.
Στο σημερινό podcast επεισόδιο με την Κλινική Νευροψυχολόγο κα Στέλλα Καρατζόγλου θα συζητήσουμε το Φάσμα του Αυτισμού στην Ενήλικη Ζωή, αναλύοντας κυρίως τη σημασίας της διάγνωσης καθώς και συγκεκριμένα case studies ενηλίκων με το φάσμα του αυτισμού οι οποίοι ζούσαν (και ζουν) μία κανονικότατη ζωή.
Απομαγνητοφώνηση
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Καλώς ήρθατε στα podcast επεισόδια της LearnHealth, τον απόλυτο προορισμό γνώσης και ενημέρωσης σε θέματα που αφορούν τον τομέα της υγείας, της ευεξίας, αυτοβελτίωσης και γονεϊκότητας.
Στην LearnHealth πιστεύουμε πως η καλή υγεία, ατομική ανάπτυξη, βελτίωση των προσωπικών και επαγγελματικών σχέσεων, όλα ξεκινάνε από τη γνώση και σωστή ενημέρωση. Και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να εμπλουτίσετε τις γνώσεις σας καθώς και να ενημερωθείτε σωστά από το να συνδεθείτε με έναν επαγγελματία υγείας με εξειδίκευση σε έναν από τους παραπάνω κλάδους.
Είμαι ο Διονύσης Φιλιππόπουλος, συνιδρυτής και project manager της LearnHealth και σας καλωσορίζω στο σημερινό επεισόδιο όπου θα έχουμε μαζί μας την κυρία Στέλλα Καζατζόγλου, η οποία με την ειδικότητα της κλινικής Ψυχολόγου θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε το φαινόμενο του αυτισμού στην ενήλικη ζωή. Καλημέρα σας κυρία Καζατζόγλου.
Εισαγωγή
Στέλλα Καρατζόγλου:
Χαίρετε!
Είναι μεγάλη μου χαρά που είμαι εδώ σήμερα και έχουμε τη δυνατότητα να μιλήσουμε για το φαινόμενο του αυτισμού, για το φαινόμενο της Διαταραχής Αυτιστικού Φάσματος στους ανθρώπους, όχι μόνο στην παιδική ηλικία αλλά και στην ενήλικη ζωή. Σας ευχαριστώ λοιπόν.
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Κι εμείς λοιπόν ευχαριστούμε πάρα πολύ για την παρουσία σας εδώ. Θα ήθελα για αρχή να μας πείτε δυο λόγια για εσάς, το βιογραφικό σας, έτσι ώστε να σας γνωρίσει το κοινό. Για όσους δεν έχουν συνδεθεί μαζί σας είτε με podcasts είτε με webinars.
Στέλλα Καρατζόγλου:
Βεβαίως.
Στέλλα Καρατζόγλου:
Ονομάζομαι όπως σας είπα Καρατζόγλου Στέλλα και είμαι γεννημένη και μεγαλωμένη στην Αθήνα. Έχω αποφοιτήσει από το τμήμα Ψυχολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και στην πορεία εκπαιδεύτηκα στη Γνωσιακή Συμπεριφοριστική Ψυχοθεραπεία Ενηλίκων και Ανηλίκων.
Έπειτα συνέχισα τις μεταπτυχιακές μου σπουδές στον χώρο της Κλινικής Νευροψυχολογίας, όπου αντικείμενο μελέτης ήταν πλέον το Κεντρικό Νευρικό Σύστημα και αυτή την περίοδο εργάζομαι ιδιωτικά προσφέροντας συνεδρίες ψυχοθεραπείας αλλά και στα εξωτερικά ιατρεία του νοσοκομείου Ευαγγελισμός, όπου καθημερινά αξιολογούμε μεγάλο αριθμό ασθενών.
Ενήλικες με αυτισμό
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Πολύ όμορφα! Ευχαριστούμε λοιπόν πολύ! Πάμε να ξεκινήσουμε με την πρώτη μου ερώτηση. Το σημερινό μας θέμα, όπως προαναφέρετε έχει να κάνει με τον αυτισμό στην ενήλικη ζωή. Τα τελευταία χρόνια ακούμε συνεχώς για τον αυτισμό στα παιδιά. Ακούμε όμως τελευταία πιο συχνά και για ενήλικες με αυτισμό. Τι είναι λοιπόν αυτό και πώς έχει προκύψει αυτή η ομάδα;
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Πρόκειται λοιπόν για άτομα που έλαβαν τη διάγνωση του αυτισμού στην ενήλικη ζωή τους και που επηρεάζονται από τις δυσκολίες στη ζωή μετά την ενηλικίωσή τους. Μερικά επιδημιολογικά στοιχεία έτσι για να καταλάβουμε την έκταση του φαινομένου. Ο ενήλικος αυτισμός όπως ονομάζεται, δηλαδή ο αυτισμός στην ενήλικη ζωή, απασχολεί περίπου το 2,2% των Αμερικανών πολιτών, δηλαδή περίπου 5,5 εκατομμύρια ανθρώπους.
Η μελέτη αυτή έγινε από το Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Ασθενειών και μάλιστα φάνηκε ότι το 75% από αυτούς αντιμετωπίζουν καθημερινά το στίγμα, με αποτέλεσμα να μένουν στο περιθώριο, να περιθωριοποιούνται όπως λέμε, να αποκλείονται κοινωνικά στην καθημερινότητα, αλλά όσον αφορά ακόμα και την επαγγελματική τους ζωή, ένα μεγάλο ποσοστό αυτών είναι στην ανεργία.
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Άρα εδώ στην αναφορά σας κα Καρατζόγλου παρατηρούμε ότι ο αριθμός είναι αρκετά μεγάλος. Το ποσοστό το 2% είναι αρκετά σημαντικό. Μπορείτε να μας πείτε και μας κάνατε αναφορά για την Αμερική; Έχουμε κάποια τέτοια δεδομένα, κάποια τέτοια νούμερα και στην Ελλάδα;
Στέλλα Καρατζόγλου:
Δυστυχώς κάτι συγκεντρωτικό ακόμη δεν έχουμε. Σκεφτείτε πως και αυτή η μελέτη που έτρεξε στις ΗΠΑ τα δεδομένα είναι από το 2020, οπότε καταλαβαίνετε ότι είναι ένα φαινόμενο που έχει αρχίσει τα τελευταία χρόνια και μελετάται. Από την κλινική πράξη μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι παρατηρούνται ολοένα και περισσότεροι ενήλικες να διαγιγνώσκονται με αυτισμό, αλλά δυστυχώς συγκεκριμένα δεδομένα δεν υπάρχουν για να σας δώσω.
Το πρώτο Case Study
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Πείτε μου λοιπόν τι είναι αυτό που μας απασχολεί στον αυτισμό της ενήλικης ζωής;
Στέλλα Καρατζόγλου:
Μας απασχολεί, γιατί όπως είπαμε είναι ολοένα και συχνότερο. Κατά κύριο λόγο αυτό μπορούμε να πούμε ότι οφείλεται στην καλύτερη ενημέρωση που έχει ο γενικός πληθυσμός και άρα καλύτερη κατανόηση του φαινομένου και κατ’ επέκταση ευτυχώς και υποστήριξη των ανθρώπων στο φάσμα. Τώρα πως ξεκίνησε η συζήτηση για τον ενήλικο αυτισμό, τα δεδομένα που έχουμε από τον πρώτο ασθενή, από το Case Zero που λέμε είναι ήδη αρκετά παλιά.
Οπότε με την εξέλιξη της ζωής αυτού του ανθρώπου παρατηρήσαμε και την εξέλιξη του αυτισμού μετά την παιδική ηλικία. Συγκεκριμένα, η πρώτη περίπτωση ήταν ο Ντόναλντ Τρίπλεττ, ο οποίος έλαβε τη διάγνωση το 1943 σε ηλικία 10 μόλις ετών. Ο Αμερικανός αυτός πολίτης έπαιξε βασικό ρόλο στον προσδιορισμό της ασθένειας, καθώς με την πορεία μάθαινε και την ιατρική.
Έκανε πολλές συνεντεύξεις και αποτέλεσε θέμα μάλιστα ενός ντοκιμαντέρ και ενός βιβλίου. Πιο συγκεκριμένα, μιας και ήταν η πρώτη περίπτωση, οι γονείς του ήταν αρκετά ανήσυχοι και έγραψαν ένα γράμμα 22 σελίδων σε έναν παιδοψυχίατρο της εποχής, αναφέροντας λεπτομέρειες για τη συμπεριφορά και την καθημερινή ζωή του παιδιού τους.
Ανάμεσα στις αναφορές αξίζει να σημειωθεί πως από τότε, το 1943, απαντάται η εμμονική επαναλαμβανόμενη συμπεριφορά, η κοινωνική απόσυρση και οι διάχυτες δυσκολίες στο λόγο. Το έγγραφο αυτό, παρόλο που έχει περάσει έτσι ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, εξακολουθεί να παραμένει σημαντικό για την κατανόηση μερικών από των συμπτωμάτων που τα άτομα στο φάσμα, τα ενήλικα άτομα στο φάσμα ενδεχομένως αντιμετωπίζουν.
Αξίζει να αναφέρουμε πως παρά τη διάγνωσή του, ο Ντόναλντ Τρίπλεττ ότι ολοκληρώνει τις σπουδές του και εργάζεται σε μια μικρή πόλη για πάνω από 60 χρόνια, όπου και τελικώς πεθαίνει, έχοντας συμπληρώσει μάλιστα τα 89 του έτη. Φανταστείτε μια ζωή 89 έτη ή μάλλον 79 γιατί έλαβε τη διάγνωση στα 10, 79 έτη με τη Διαταραχή Αυτιστικού Φάσματος. Βέβαια, οι δικοί του άνθρωποι ήταν εκείνοι που τον βοήθησαν να έχει μια ζωή γεμάτη εμπειρίες και ευτυχισμένες στιγμές, παρά τη διάγνωση που είχε λάβει.
Επομένως, καταλαβαίνουμε πως τα δεδομένα εξελίσσονται και αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί θα μπορούμε να προβλέψουμε με έναν τρόπο και τις δυσκολίες των παιδιών που λαμβάνουν τώρα τη διάγνωση του αυτισμού στα επόμενα 10, 20, 30 χρόνια και άρα να υπάρχει και καλύτερη πρόγνωση για το πως αναμένουμε να εξελιχθεί η δική τους ζωή στο μέλλον.
Το φαινόμενο στην Ελλάδα
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να σας ρωτήσω κατά πόσο είναι γνωστό στην Ελλάδα αυτό το φαινόμενο και κατά πόσο οι άνθρωποι που το αντιμετωπίζουν έρχονται σε επαφή με εσάς ώστε να ενημερωθούν περισσότερο γι’ αυτό.
Στέλλα Καρατζόγλου:
Πολύ ωραία ερώτηση. Είναι αρκετά γνωστό, αλλά έρχονται κυρίως με άλλες αιτιάσεις και καταλήγουν στον αυτισμό. Τι εννοώ; Τα άτομα στο φάσμα ξέρουν από πολύ νωρίς στην ανάπτυξή τους ότι κάτι δεν τους κολλάει, για να το πω έτσι απλά.
Παρατηρούν κάποιες συμπεριφορές που δεν τους βγάζουν νόημα. Επομένως, διερευνώντας τι μπορούν να κάνουν γι αυτές τις συμπεριφορές, τι μπορούν να κάνουν για να αναπτύξουν τις κοινωνικές τους δεξιότητες, τη διαχείριση του άγχους. Έτσι έρχονται τα γραφεία των ψυχολόγων και στις δομές ψυχικής υγείας και διερευνάται αυτό το κομμάτι και με αυτό τον τρόπο καταλήγουμε στην ενδελεχή αξιολόγηση και άρα διάγνωση τελικώς του αυτισμού.
Είναι ένα καινούργιο κομμάτι. Κανείς δεν έρχεται καθαρά υποψιασμένος με αυτό ή όχι τόσο συχνά, αλλά όσο το συζητάμε και όσο υπάρχει καλύτερη ενημέρωση, ο κόσμος μαθαίνει περισσότερα γι αυτό και πολλά συμπτώματα τα οποία δεν έβγαζαν νόημα του αυτισμού, τώρα αποκτούν ένα πλαίσιο και γίνονται περισσότερο κατανοητά.
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Εκτός από το ότι κάποιος αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα ή υπάρχει κάποια δυσκολία ώστε να φτάσει να το ρωτήσει, υπάρχει και ένα άλλο θέμα που νομίζω ότι απασχολούσε για χρόνια τουλάχιστον τη χώρα μας. Είναι το ταμπού. Είναι το να φτάσω να το επικοινωνήσω αυτό, να φτάσω σε έναν ειδικό υγείας ώστε να πάρω τη γνώση. Πιστεύετε ότι και αυτό έχει αλλάξει;
Στέλλα Καρατζόγλου:
Αρκετά, αλλά όχι πολύ, όχι όσο θα θέλαμε, είναι η απάντηση. Και αυτό είναι το αποτέλεσμα της μερικής γνώσης που λέμε, της άγνοιας ως ένα βαθμό και του φόβου και της κοινωνικής προκατάληψης. Αν θέλετε. Έχουμε κάτι τόσο στερεωμένο κατά νου για τα άτομα στο φάσμα, το οποίο δεν μας επιτρέπει να τα δούμε, να τα γνωρίσουμε και να ξεπεράσουμε εν τέλει αυτό το στίγμα.
Ο αυτισμός και η διάγνωσή του
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Πολύ ωραία. Πάμε στην επόμενη ερώτησή μου, η οποία είναι όσον αφορά τη διάγνωση, αναφέρατε αρκετές φορές τη λέξη διάγνωση στην ενήλικη ζωή. Με ποιο τρόπο γίνεται αυτή η διάγνωση;
Στέλλα Καρατζόγλου:
Ασφαλώς γίνεται με τη χρήση κατάλληλων εργαλείων και τη συνεκτίμηση των εξετάσεων από το ιατρικό προσωπικό. Δεν φτάνει αυτό που λένε καμιά φορά οι γονείς να δεις το παιδί και να καταλάβεις αν έχει αυτισμό ή όχι.
Χρησιμοποιούμε συγκεκριμένα εργαλεία, συγκεκριμένες κλίμακες αξιολόγησης και συγκεκριμένες δοκιμασίες εμείς ως νευροψυχολόγοι. Από εκεί και πέρα και πάλι δεν βγάζουμε εμείς αποκλειστικά τη διάγνωση. Το αποτέλεσμα συνεκτιμάται με άλλους ιατρούς.
Ειδικότητες όπως παθολόγοι, γενικοί γιατροί και ψυχίατροι συνταγογραφούν πέραν των νευροψυχολογικών εξετάσεων, των νευροψυχολογικών δοκιμασιών, βιοαπεικονιστικές εξετάσεις, να δούμε τα επίπεδα διαφόρων νευροδιαβιβαστών στο αίμα, να δούμε πως είναι η δομή του εγκεφάλου μέσα από μια απεικόνιση, μέσα από μια μαγνητική τομογραφία και επιπλέον αιματολογικές που μας δίνουν πληροφορίες για τη συνολική του υγεία αλλά και την εν γένει εγκεφαλική λειτουργία των ατόμων στο φάσμα.
Οι επιδόσεις σε όλες τις επιμέρους πτυχές του νου, όπως η μνήμη, η ταχύτητα επεξεργασίας, η προσοχή, η αισθητηριακή αντίληψη, η συναισθηματική νόηση, η νοημοσύνη αν θέλετε, όπως έχει ονομαστεί, η ικανότητα αναστολής και η κοινωνικότητα, είναι πτυχές που μετρούνται και συνεκτιμώνται από όλο το φάσμα του ιατρικού προσωπικού που θα ασχοληθεί με το ερώτημα αν πληρούνται τα κριτήρια για μια διάγνωση στο φάσμα του αυτισμού.
Οι νευροψυχολόγοι ειδικότερα, ασχολούμαστε με την εκτίμηση των νοητικών λειτουργιών και σε συνεργασία πάντα με το ιατρικό προσωπικό καταλήγουμε σε κάποια τελική διάγνωση. Αυτή είναι η διαδικασία που ακολουθείται και σε Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό.
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Και μετά τη διάγνωση λοιπόν, τι είναι αυτό που έρχεται;
Στέλλα Καρατζόγλου:
Αυτό που έρχεται μετά τη διάγνωση είναι πολύ συγκεκριμένο και πολύ εξατομικευμένο στο κάθε άτομο ξεχωριστά στο φάσμα του αυτισμού. Καταλαβαίνετε ότι υπάρχουν πολλές διαφορετικές κατηγορίες και διαφοροποιήσεις.
Ένα άτομο στο φάσμα μπορεί να αντιμετωπίζει τον αυτισμό σε σοβαρότερο επίπεδο από ό, τι ένα άλλο. Μπορεί να έχει δυσκολίες στην κοινωνικότητα, μπορεί και όχι. Μπορεί να έχει δυσκολίες στο λόγο, μπορεί και όχι. Οπότε η εξατομίκευση του πλάνου που θα ακολουθήσουμε είναι το κλειδί.
Συνήθως λοιπόν, παρέχονται οδηγίες και κατευθύνσεις στο άτομο με αυτισμό αλλά και στο συγγενικό του περιβάλλον, ώστε να καταφέρει να διατηρήσει τα επίπεδα λειτουργικότητας του και να επεξεργάζεται τον κόσμο γύρω του με έναν υγιή για τον ίδιο τρόπο.
Πολύ σημαντικό, με έναν υγιή για τον ίδιο τρόπο. Δεν είμαστε στην εποχή όπου η επιστήμη προσπαθεί να τροποποιήσει τη συμπεριφορά για να γίνει αποδεκτή. Όχι! Γιατί αυτό γινόταν λίγα χρόνια πριν. Ο στόχος πλέον της Ιατρικής και της Ψυχολογίας είναι αυτό το άτομο να είναι όσο το δυνατόν περισσότερο λειτουργικό με βάση τις δικές του ικανότητες και δυνατότητες και να συνεχίσει να έχει μια ζωή όπως εκείνος μπορεί να την έχει.
Που να απευθυνθώ για να ζητήσω διάγνωση
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Ήθελα να κάνω λοιπόν κι εδώ άλλη μία ερώτηση που μου γεννήθηκε τώρα. Όταν λοιπόν κάποιος ενήλικας αντιληφθεί είτε ο ίδιος είτε ο κύκλος του, η οικογένειά του για οποιονδήποτε ότι υπάρχει κάποιο τέτοιο φαινόμενο, ποιος είναι ο ειδικός στον οποίο πρέπει να απευθυνθεί; Και στη διάγνωση που αναφέρατε και στην αντιμετώπιση μετά ποιοι είναι; Ποιες είναι οι ειδικότητες οι οποίες εμπλέκονται ώστε να φτάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα;
Στέλλα Καρατζόγλου:
Αυτή τώρα είναι μια ερώτηση του πρέπει που δεν θα ήθελα να απαντήσω κάθετα γιατί εξαρτάται και τι ανάγκη έχει ο κάθε άνθρωπος, γιατί ζητάει τη διάγνωση, αλλά γενικά ο συνδυασμός ψυχολόγου με γενικού παθολόγου είναι αρκετά ικανός να κατευθύνει τον ασθενή περαιτέρω.
Συνήθως δηλαδή μπορεί από κάποιο γραφείο ενός γενικού ψυχολόγου να γίνει η παραπομπή για νευροψυχολογικό έλεγχο των νοητικών δυνατοτήτων και στη συνέχεια να επικοινωνήσει με κάποιον ψυχίατρο για να ληφθεί η διάγνωση και έπειτα το πλάνο θεραπείας να γίνει πάλι από κάποιον ψυχολόγο ψυχοθεραπευτή.
Οπότε είναι ένα ολόκληρο δίκτυο που συνεργάζεται, αλλά τις περισσότερες φορές κάποιος ενημερωμένος γενικός γιατρός ή παθολόγος ή ψυχολόγος μπορεί να κατευθύνει και να βοηθήσει το άτομο που ενδιαφέρεται να απαντήσει αυτό το ερώτημα.
Δυνατότητα εργασίας ατόμων με αυτισμό
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Αναφέρετε λοιπόν, όσον αφορά τη διάγνωση, πως μπορεί να γίνει και με ποιο τρόπο αντιμετωπίζεται. Πρακτικά λοιπόν θα ήθελα να σας ρωτήσω εάν ένας ενήλικας με αυτισμό έχει τη δυνατότητα να εργαστεί και να έχει μια φυσιολογική ζωή;
Στέλλα Καρατζόγλου:
Σαφώς και έχει τη δυνατότητα να εργαστεί. Εδώ αξίζει να σημειωθεί πως πολλοί άνθρωποι που ήδη εργάζονται μπορεί να είναι στο φάσμα και να μην το γνωρίζουν, οπότε το φάσμα δεν είναι ένα πρόβλημα για το οποίο πρέπει να αλλάξουμε όλη μας τη ζωή.
Χρειάζεται μικρές τροποποιήσεις και έρχεται, αν θέλετε, για να δώσει και νόημα σε όλη αυτή την αίσθηση διαφορετικού που μπορεί να αισθάνεται το άτομο. Οπότε στην ερώτησή σας αν μπορεί να δουλέψει…
Ασφαλώς!
Χρειάζεται να δει ποια είναι τα ιδιαίτερα ενδιαφέροντά του, ποιες είναι οι κλίσεις του και με βάση αυτές να επιλέξει και το επάγγελμα στο οποίο θα απασχοληθεί.
Και πάλι υπάρχουν πολλές διαφορετικές κατηγορίες και διαφοροποιήσεις όταν μιλάμε για τα άτομα με αυτισμό, οπότε και εδώ ένας ψυχολόγος μπορεί μέσω ενός τεστ επαγγελματικού προσανατολισμού να κατευθύνει το άτομο με αυτισμό σε μια εργασία αποτελεσματική και μέσω της οποίας μπορεί αφενός να εξασφαλίσει τα προς το ζην και αφετέρου να διοχετεύσει όλη αυτή τη δημιουργικότητα και πάθος για ζωή. Επομένως, ναι, σίγουρα μπορεί να δουλέψει.
Case study ενήλικα με αυτισμό
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Κλείνοντας λοιπόν κυρία Καρατζόγλου, θα ήθελα να μας πείτε αν θέλετε ένα τέτοιο περιστατικό ενός τέτοιου φαινομένου που έχει τύχει σε εσάς.
Στέλλα Καρατζόγλου:
Μου έρχεται στο μυαλό μια πολύ αγαπημένη περίπτωση μιας νεαρής γυναίκας γύρω στα τριάντα έτη, η οποία ανέκαθεν ήξερε πως κάτι συμβαίνει με τον τρόπο που αναπτύσσει φιλίες. Ένιωθε ότι δεν έχει κανέναν πραγματικό φίλο, οπότε η διάγνωση του αυτισμού ήρθε κάπως φυσικά.
Ένας φίλος ξεκίνησε να κάνει συζήτηση μαζί της και έτσι εκείνη παραπέμφθηκε και μαζί με όλη την ομάδα έλαβε τη διάγνωση του αυτισμού. Αυτό που ψυχοθεραπευτικά κάναμε γιατί αυτό ήταν το βασικό έλλειμμα, ήταν συγκεκριμένες δεξιότητες επίλυσης προβλημάτων αλλά και ανάπτυξης της κοινωνικότητας.
Διότι η συγκεκριμένη κοπέλα εργαζόταν κανονικά, δεν είχε κάποια περαιτέρω δυσκολία ούτε ως προς τον λόγο ούτε ως προς τον υπόλοιπο φαινότυπο του αυτισμού. Το κομμάτι της κοινωνικότητας ήταν που δεν έβγαζε νόημα, αν θέλετε σε εκείνη.
Οπότε αυτό είναι που δουλέψαμε μέσα από συγκεκριμένες τεχνικές ψυχοεκπαίδευσης και δεξιότητες επίλυσης προβλημάτων αλλά και κοινωνικής ανάπτυξης μέσα από διάφορα roleplay και πλέον δεν παρακολουθείται η συγκεκριμένη ασθενής. Το συγκεκριμένο άτομο είναι λειτουργική στην καθημερινότητά της και πολύ χαίρομαι κάθε φορά που συζητάμε για τον ενήλικο αυτισμό που μου έρχεται στο νου.
Κλείνοντας
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Ευχαριστούμε πάρα πολύ που μοιραστήκατε αυτήν την εμπειρία που είχατε μαζί μας. Σε αυτό το σημείο θέλω να αναφέρω ότι προφανώς τέτοιου είδους θέματα και συζητήσεις μπορεί να ανακαλύψουμε αυτό το θέμα να μιλάμε ώρες αρκετές.
Εδώ ο σκοπός αυτού του podcast, όπως και των υπολοίπων, είναι να δώσουμε το ερέθισμα σε ανθρώπους οι οποίοι αντιμετωπίζουν τέτοιες καταστάσεις να απευθυνθούν σε κάποιον ειδικό ή για όποιον δεν τον αφορά άμεσα, να πάρει μια εικόνα τι είναι αυτό το φαινόμενο!
Στο κοινό να αναφέρουμε ότι σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα θα έχουμε ένα webinar διεπιστημονικό όπου θα είστε εσείς η εισηγήτρια και η κυρία Ραχήλ Καραδήμα με την ειδικότητά της της ως λογοθεραπεύτρια για να καλύψουμε το κομμάτι του αυτισμού σχεδόν στο απόλυτο.
Να καλέσουμε λοιπόν τους ακροατές, όποιος ενδιαφέρεται για περαιτέρω πληροφορία, ότι το webinar οποίο έρχεται είναι πάρα πολύ αναλυτικό από δύο επιστήμονες οι οποίοι έχουν γνώση και εμπειρία πάνω στο θέμα του αυτισμού.
Στέλλα Καρατζόγλου:
Πραγματικά αυτή η δουλειά που κάναμε με την αγαπημένη Ραχήλ είναι πολύ όμορφη και καλώ κι εγώ με τη σειρά μου όποιον ενδιαφέρεται να μάθει περισσότερες πληροφορίες για το κομμάτι του αυτισμού τόσο στην παιδική ηλικία όσο και στην ενήλικη ζωή.
Να το παρακολουθήσει γιατί θα του λυθούν πολλές από τις απορίες, θα ενδυναμωθούν οι γνώσεις του και θα βοηθήσουμε όλοι μαζί σε αυτή την μείωση του κοινωνικού στίγματος που συζητήσαμε και νωρίτερα. Είναι πολύ σημαντικό.
Διονύσης Φιλιππόπουλος:
Θα συμφωνήσω απόλυτα. Είναι πάρα πολύ σημαντικό. Ευχαριστούμε λοιπόν πάρα πολύ και ανανεώνουμε το ραντεβού μας σε ένα επόμενο podcast. Καλή συνέχεια!
Στέλλα Καρατζόγλου:
Σας ευχαριστώ πολύ!
